Die eenzaamheid in de woestijn blijkt voor Antonius alleszins een positieve invloed te hebben. Zijn eenzaamheid wordt een productief zwijgen. Hij vindt de nodige antwoorden in de stilte. Die eenzaamheid is voor hem geen vlucht uit de wereld, maar wel een mogelijkheid om met anderen barmhartig om te gaan. Want zijn leven in afzondering maakt hem niet mensenschuw: hij staat vervolgde christenen bij, zet zich in voor armen en gevangenen, mensen zoeken hem op en willen in zijn nabijheid blijven. Zo ontstaan er kleine nederzettingen die als voorlopers van het kloosterleven kunnen gelden. Dat monastieke leven is tot grote bloei gekomen in de Koptische kerk en het bewijst ook vandaag nog zijn vitaliteit en geestelijke kracht. En ondanks zijn verlangen naar stilte en eenzaamheid, zal hij die kleine gemeenschappen als een vader bemoedigen en innerlijk sterken.
De leden van de naar Antonius genoemde verpleegorde der Antonieten mochten in de middeleeuwen hun varkens vrij laten rondlopen in de dorpen, als vergoeding voor de goede zorg besteed aan de mensen. De dieren droegen een belletje om hun nek als teken dat ze bezit van de orde waren.
En, ook voor deze coronatijd niet onbelangrijk: samen met Adrianus, Christoffel, Rochus, Sebastianus en anderen behoort Antonius tot de pestheiligen die grote verering kregen, vooral tijdens de verschrikkelijke epidemieën in de 14de en 15de eeuw. En in de 21ste eeuw ...?
We vieren deze populaire heilige op zondag 23 januari 2022 om 9.30 u. in de kerk van Sint-Jan Evangelist te Koningshooikt. U bent welkom!
Jan Verheyen, pastoor-deken
