Het komend weekend, met de viering van Palm- en Passiezondag, begint de Goede Week en eigenlijk zou er nu vreugde moeten zijn in ons hart. Niet dat we tegen alle normale menselijke gevoelens in het lijden zouden moeten koesteren. Want de Goede Week confronteert ons met het lijden en de dood van Jezus. Neen, we zouden innerlijk blij moeten zijn, omdat we in deze dagen dankzij de liturgische vieringen meer nog dan anders ons verbonden mogen weten met de Heer Jezus. Ja, we mogen dichter dan anders bij Jezus staan op de topmomenten van zijn leven: wanneer Hij de uiterste consequenties draagt van zijn levenskeuze voor God en voor de mensen. En wanneer zijn gegevenheid onherroepelijk voert naar zijn lijden en dood. Zoals het bij Bach klinkt: 'aus Liebe will mein Heiland sterben'.
Het is weliswaar een getemperde vreugde, je kan moeilijk juichen om het sterven van een mens. Maar wij weten: langs zijn lijdensweg en zijn kruisweg gaat de Heer naar het leven. Of zoals wij het ook zeggen: 'door zijn lijden en kruis worden wij gebracht tot de glorie van zijn verrijzenis'. Ten andere, in het Johannesevangelie – waarvan we het lijdensverhaal altijd met Goede Vrijdag lezen – ligt de nadruk niet zozeer op Jezus' lijden als mens, maar eerder op zijn goddelijkheid die onaangetast blijft: Hij is Gods gezant die de Blijde Boodschap naar de mensheid brengt. Zijn lijden en kruisdood zijn een passage op zijn terugtocht naar de Vader. Hij kent geen conflicten bij Johannes: geen bloed en tranen in de hof van Olijven, geen luide kreten als Hij sterft, alleen, om het op zijn Bachs te zeggen: 'Es ist vollbracht'. De aria die daarop aansluit in de Johannespassie van Bach is een van de hoogtepunten in deze passie: inhakend op de laatste woorden van Christus begint de aria met 'Es ist vollbracht' op dezelfde melodie, begeleid door de viola da gamba, prachtig met haar ietwat nasale, introverte klank. Opmerkelijk is vooral het heftige strijdvaardige middendeel: 'Der Held aus Juda siegt mit Macht'. Christus triomfeert als koning, als heerser. Lijden en overwinning verzoenen zich met elkaar. Muzikaal verzoent ook Bach op onnavolgbare wijze drama, reflectie, theologische duiding en emotionele betrokkenheid.
Palmzondag is de openingsscène van de grote finale uit dat groot dramatisch gebeuren. En de eerste stap die ook wij zullen zetten, is ineens een reuzengrote stap: van de volle euforie van Gods droom 'Hosanna in den hoge' naar de harde realiteit van de menselijke afwijzing 'Kruisig Hem'. Had het dan echt niet anders gekund met Jezus van Nazareth? Had die kruisweg en die Goede Week niet kunnen vermeden worden? Had de Blijde Boodschap niet definitief kunnen doorbreken met de thuiskomst van Jezus de Mensenzoon in zijn stad Jeruzalem, verwelkomd en erkend door Gods volk? Ze hadden het toch zo mooi geroepen: 'gezegend die komt in de naam van de Heer, hosanna in den hoge!' Zo toch moet Gods droom geweest zijn. God kan toch geen kruis gewild hebben voor zijn veelgeliefde Zoon?
