Maar blijkbaar was dat vroeger ook al zo. Zelfs in de Bijbel gaat het er snel aan toe. De wonderbare gebeurtenissen van de kerstnacht zijn blijkbaar van korte duur. Het gezang van de engelen galmt nog na als Lucas al overgaat tot de gewone gang van het leven: de pasgeboren zoon van Maria en Jozef krijgt een naam, wordt naar de tempel gebracht en besneden. Zijn ouders brengen, zoals iedereen, het voorgeschreven offer. Daarna verdwijnt de hele familie in de alledaagsheid van het gewone leven, in de anonimiteit, zoals dat nu heet. De traditie spreekt van het verborgen leven van Jezus, en alles wat men daarover meent te weten is in feite gewoon vrome fantasie. Het evangelie zwijgt over het leven van dat gezin in Nazareth. Was dat gezin dan zo gewoon en zo alledaags?
Als we daar nu de grote adventsverwachtingen tegenover plaatsen, en ook die kerstaankondiging door engelen, en de profetie van Simeon in de tempel erbij nemen, dan moeten we op zijn minst zeggen: we hadden het anders verwacht. Is dat nu de beloofde Redder? Is Hij de Zoon van God, de Wonderbare Raadsman, de Goddelijke Held, de Vredevorst?
Ten andere, wanneer Hij, eenmaal volwassen, opzienbarende dingen zal doen, zullen sommigen blijven zeggen: 'Die? Dat is de zoon van de timmerman'. Meer niet. En op het einde zullen ze roepen: 'Kom van dat kruis af, dan zullen we in U geloven'.
Met andere woorden: wees duidelijk, Jezus, blijf niet in de dubbelzinnigheid hangen, doe grootse dingen zodat er geen twijfel mogelijk is. Red de wereld, ban de ongerechtigheid, breng vrede. Zoals we het in onze tijd regelmatig te horen krijgen: kan God dan niet ingrijpen in al die oorlogen en conflicten: Oekraïne, Gaza, Oost-Congo ... Ook tegen zijn volgelingen zullen ze later zulke opmerkingen maken. Zelfs de heiligste tekens die wij in de kerk gebruiken, zijn zo gewoon en onopvallend. Aan een eucharistieviering is op zich niets bijzonders, maar altijd weer opnieuw wil Hij in de tekens van brood en wijn onder ons aanwezig zijn en ervaren we Hem als voedsel om van te leven.
We kunnen vertederd zijn over het kersttafereel, maar het houdt wel in dat God de weg kiest van het alledaagse. Hij wordt geboren in een gewoon gezin, ze houden zich aan de geldende voorschriften en ze gaan de weg van alle leven. Toen de ouders met de pasgeboren Jezus naar de tempel gingen om Hem aan de Heer op te dragen, sprak een oude man, Simeon, de volgende woorden als een gebed tot God: 'Mijn ogen hebben thans uw Heil aanschouwd dat Gij voor alle volken hebt bereid, een licht dat voor de heidenen straalt, een glorie voor uw volk Israël.' Twee mensen in de tempel, beiden op leeftijd, zagen in dat pasgeboren Kind wie het werkelijk was. Ze kijken niet door een roze bril die alleen maar ziet wat ze graag willen zien. Neen, ze kijken verder en zien ook het donkere en het bittere dat dit Mensenkind wacht. Het gaat niet alleen om dat zoete Jezuskind, het gaat om heel het leven van Jezus. Maar anderen reageren: Had God geen andere weg kunnen kiezen om de wereld te redden? Met meer resultaat?
Op die vraag is geen antwoord te geven, tenzij we over God gaan fantaseren. Het enige zinvolle antwoord ligt in de feiten zelf: we stellen vast dat God ervoor gekozen heeft de weg van het gewone mensenleven te gaan. Van wieg tot graf, of juister: van kribbe tot kruis. Daarmee moeten we het doen, met die alledaagsheid.
Zo gaat God met ons om, in de alledaagsheid van uw en mijn gewone leven, in dat gewone gezin van Nazareth, dat wij vandaag de heilige Familie noemen. Elders hoeven wij God niet te zoeken. Ik ben blij dat God zo onze God wil zijn.
Jan Verheyen, pastoor-deken
