Sommige mensen hebben moeite met het idee dat Jezus echt in een wolk naar de hemel zou zijn opgestegen. Dan denk ik: waarom? Er gebeuren zoveel wonderlijke dingen in de Bijbel, dan is dit maar een kleinigheid. En hoe zou het dan wel geweest moeten zijn? Het lijkt mij juist wel logisch dat Jezus afscheid nam van zijn leerlingen op een manier die bij hun belevingswereld past, ook al weten wij, en wisten ook zij waarschijnlijk wel, dat de hemel niet zozeer een plek achter de wolken is, maar veeleer een geestelijke sfeer is waar God is, en dus zo moeilijk te omschrijven dat de Bijbel noodzakelijkerwijs bepaalde beperkte beelden gebruikt die het gevaar in zich dragen weer te letterlijk te worden genomen.
Mocht ik één van die leerlingen zijn bij die hemelvaart, hoe zou ik me op dat moment voelen? Want Jezus neemt afscheid, Hij laat zijn leerlingen in de steek. Toch wel bijzonder is dat de apostelen zich niet in de steek gelaten voelden. Er staat zelfs in de Schrift dat zij vol blijdschap naar Jeruzalem terugkeerden. De leerlingen gunden het Jezus blijkbaar dat Hij nu verlost van zijn lichamelijk lijden op deze wereld terug mocht naar zijn Vader. Jezus had hun dat ook gevraagd: 'Als jullie Mij liefhebben, zult ge er blij om zijn dat Ik naar de Vader ga, want de Vader is groter dan Ik'. En ja, ze hielden van Hem, ze gunden Hem dat weerzien bij de Vader.
Maar nog belangrijker is dat Jezus niet alleen voor zichzelf gaat, maar ook omwille van zijn leerlingen. Hij zou hen niet verweesd achterlaten, Hij had hen de heilige Geest beloofd: 'Als Ik niet heenga, kan de Helper niet komen, de Geest die hen tot de volle waarheid zal brengen'. En ja, ze hadden vertrouwen in de belofte van de heilige Geest. Als wij bezorgd of bedroefd zijn, hebben wij dan wel genoeg vertrouwen in de heilige Geest?
Ten slotte konden de leerlingen verheugd zijn over Jezus' hemelvaart omdat Hij gezegd had: 'Laat uw hart niet verontrust zijn. Ik ga heen om een plaats voor u te bereiden'. Die uitspraak van Jezus, die we zo dikwijls lezen bij een christelijke uitvaart, vind ik een van de mooiste. Het besef dat Jezus een plaats voor ons bereidt bij zijn Vader. Het idee dat er op ons gewacht wordt, vind ik een van de belangrijkste gedachten voor het leven en voor hoe je tegen de dood aankijkt. Het maakt dat de dood niet het einde is, maar dat het dan pas echt begint. Dan is de stagetijd voorbij.
Om dit alles is het goed dat we nu donderdag een hoogfeest mogen vieren. Niet met een plechtige viering dit jaar, maar misschien dan toch wel biddend, denkend aan al die mensen uit het verleden en het heden, onze overleden familieleden, de vele coronadoden, dat ze bij onze God hun thuis hebben mogen vinden. Kijk nu donderdag maar goed naar de hemel, ze zijn geborgen in Gods liefde. Een zalige hoogdag!
Jan Verheyen, pastoor-deken
