Op heel veel plaatsen in ons land vind je de afbeelding van Onze-Lieve-Vrouw, in een beeld of een icoon, ergens in een kleine veldkapel, een grotere kapel of kerk. Dat is bij ons niet anders. De kerken of kapellen zijn open, heel wat mensen lopen even binnen, een moment weg van de drukte. Je ziet mensen hun rozenkrans bidden, mensen met een boodschappentas even verpozen op een stoel die daar altijd klaar staat, mensen steken een kaarsje aan, maken vluchtig een kruisje en gaan dan verder naar de dagelijkse zorgen. Soms zijn het ook jonge mensen, wat onwennig, de handen in de zakken, aanvoelend dat die plaats ook voor hen wat kan betekenen. Ook kinderen, die steken graag een kaarsje aan, ze bedelen bij de ouders om nog een lichtje te mogen aansteken. Ik zie het elke vrijdagavond, terwijl ik de eucharistie vier in de Sint-Jacobskapel. Op die 20-25 minuten zijn er altijd minstens een vijftal mensen, vooral jongeren, die binnenlopen, even staan kijken wat daar in de kapel gebeurt en ze steken een kaarsje aan. Dat gaat zo al jaren en waarschijnlijk al eeuwen. Misschien is het voor sommigen niet modern genoeg, voor sommigen is het wat te zoet, te mooi, niet realistisch genoeg, want het leven is hard, is voor vele mensen helemaal niet mooi.
Die hardheid van het bestaan vinden we verwoord in de lezing die we op het hoogfeest zullen horen voorlezen uit het boek Apokalyps, de strijd tussen goed en kwaad. De vrouw, haar kind en de draak. Dis vrouw is zwanger, maar dat nieuwe leven wordt bedreigd. Het is eigenlijk een huiveringwekkend beeld.
Het gebeuren speelt zich af aan de hemel als op een reusachtig projectiescherm. De zon is symbool van God, de maan is het symbool van de vergankelijkheid, de sterren staan voor de vele volkeren. De vrouw die aan de hemel verschijnt, heeft de maan onder haar voeten, wat betekent dat zij de dood heeft overwonnen. Zij is bekleed met de zon, wat er op duidt dat zij bij God geborgen is. En de kroon van twaalf sterren op haar hoofd staat symbool voor twaalf volkeren, de twaalf stammen van Israël. En de tegenspeler, de draak, met zijn zeven koppen en tien horens staat voor de wereldrijken die Israël hebben verdrukt, zoals Egypte, Babylon, Assyrië en Rome.
Dit is niet zomaar een gevecht tussen een draak en een vrouw, niet zomaar een bangelijk sprookje. Toen Johannes deze tekst schreef, had hij in eerste instantie niet Maria op het oog, maar wel zijn volk Israël, eeuwenlang bedreigd door de draak, symbool voor alles wat het volk en het geloof wil klein krijgen. En waarschijnlijk dacht Johannes ook wel aan de toen nog jonge kerk, die geconfronteerd werd met vervolging.
Pas heel wat later hebben gelovige mensen diezelfde strijd herkend in Maria: het gevecht om staande te blijven. Zij bleef rechtop toen haar het mysterie overkwam van haar zwangerschap. Zij bleef rechtop toen haar Zoon de wereld introk en zij bange momenten meemaakte. Zij bleef staande onder het kruis toen haar Zoon zijn leven gaf en schijnbaar de strijd verloren had.
Dat harde gevecht is ook het onze. Je kunt niet altijd kind blijven en schuilen in de schoot van je moeder. Je moet de wereld in. En daar ontmoet je vroeg of laat tegenkrachten, teleurstelling, misverstand, ziekte. Hoe blijf je dan staande? Een diepe overtuiging kan je helpen, mensen kunnen je helpen, maar ook geloof, gebed en vertrouwen. Maar soms word je moe van het vechten, je zou weer kind willen zijn en terugkruipen in het veilig bestaan van een moederlijke aandacht.
Juist dan kunnen mensen bij Maria terecht, die aan de lijve heeft ondervonden dat het leven hard kan zijn, maar die staande is gebleven. En juist omdat zij staande is gebleven en haar Zoon trouw is gebleven tot in het ergste wat een moeder kan overkomen, is God haar ook trouw gebleven, heeft God haar geborgen in zijn hart. Want is dat niet de hemel? Die hemel is niet zomaar een plaats, maar het hart van God. In dat hart van God mogen we ons allemaal geborgen weten.
'Met lichaam en ziel' is Maria opgenomen in Gods hemel. En daarmee wordt bedoeld 'de hele mens'. Voor God gaat niets van een mens verloren omdat Hij de mens liefheeft. We hoeven ons hoofd niet te breken over het 'hoe' van dit alles. Geen oog heeft gezien en geen oor heeft gehoord en in geen mensenhart is het doorgedrongen wat God allemaal heeft bereid voor hen die Hem liefhebben. Het volstaat om te geloven en te vertrouwen zoals Maria deed. Daarom is het goed dat we bij haar terecht kunnen, dat we bij haar een kaarsje branden en zo een stukje van onszelf aan haar toevertrouwen.
Met deze gedachte wens ik jullie een zalige hoogdag toe! En aan alle moeders een deugddoende moederkensdag!
Liturgisch vieren we het hoogfeest:
- op woensdagavond 14 augustus om 18.30 u. in de Heilig Hartkerk (eucharistie)
- op donderdagmorgen 15 augustus om 9.30 u. aan de Mariakapel in Koningshooikt (eucharistie), eveneens om 9.30 u. op Lisp en O.-L.-Vrouw Onbevlekt (woord- en communiediensten) en om 11.00 u. in Heilige Familie (woord- en communiedienst) en Heilig Kruis, Kartuizers (feestelijke eucharistie).
U bent welkom!
Jan Verheyen, pastoor-deken
