Op 21 april 2023 kwamen we voor het laatst samen voor een reguliere sessie met onze vormelingen. Op 11 mei volgt nog een avond waar ze samen met hun ouders verwacht worden. Daarna gaan ze in één rechte lijn naar hun vormsel op 27 mei in de kerk van O.L.V.-Onbevlekt.
Onze vormelingen hadden voor deze laatste sessie huiswerk gekregen. 'Kijk eens rond je en kijk eens waar de handen uit de mouwen gestoken worden om een betere samenleving te maken'. De antwoorden gingen alle kanten uit. Natuurlijk kwamen organisaties zoals Rode Kruis, 121212, 11111, Samana, Kom op Tegen Kanker enz. aan bod. Mensen die vrijwillig bij de brandweer zijn, die gaan helpen bij de aardbeving in Turkije en dokters die een stuk van hun vrije tijd geven om in rampgebieden te helpen, ontsnapten ook niet aan hun blik. De mensen die zomaar met eenzamen regelmatig een babbel doen, die Oekraïense gezinnen opvangen en die helpen in sportclubs, kwamen ook voor in hun lijstjes. Maar opvallend was dat ook mama en papa, de juf die vrijwillig kinderen bijwerkt op school – sommige juffen zelfs met naam en toenaam – en zelfs de catechisten een plekje kregen. Onze vormelingen zijn zich er wel degelijk van bewust dat er veel werk onbetaald, vrijwillig en buiten de spotlights gedaan wordt om van de wereld waarin zij leven een betere plek te maken.
Op onze laatste sessie hadden we het dan over Vuur. Het vuur dat de apostelen naar buiten joeg op Pinksteren. We startten met het oefenen van een paar liedjes die in hun vormselviering gezongen worden. Ria vertelde ons het pinksterverhaal uit de ogen van de jonge 12-jarige Levi. Er werd door middel van puzzels en uitdrukkingen gekeken hoe zeer vuur deel uitmaakt van ons dagelijks taalgebruik. En het verhaal van de zoon van de koning die zijn opdracht, om een hele zaal te vullen, volbracht met een grote kaars aan te steken waarvan het licht tot in de kleinste hoekjes doordrong. Zo zullen zij licht zijn dat overal kan doordringen. Het hoogtepunt van deze avond was echter het schrijven van een brief aan God. De vormelingen verspreidden zich over de zaal op alle mogelijke manieren zodat ze een privaat plekje hadden om helemaal vanuit zichzelf een brief te schrijven naar God. Wat wilden ze Hem vertellen, meedelen of vragen? Sommigen hadden moeite, maar anderen schreven vlot anderhalf kantje vol. Deze brieven werden in een dichtgeplakte omslag met hun naam op aan de catechisten gegeven, die ze bijhouden en die ze – ongeopend! – volgend jaar rond deze tijd in hun brievenbus steken. Zo kunnen ze op dat moment nog eens reflecteren over hetgeen ze nu geschreven hebben.
