Op 15 juli 2011 opende Niels Gielen (27) café “Beej Nelis” in Geistingen, vlak naast de kerk. Daar vind je een goedlachse jonge cafébaas die graag met iedereen een praatje slaat. In dit artikel leert de lezer hem op een andere manier kennen:
Niels is afkomstig van Ophoven en er nog steeds woonachtig. Hij heeft school gelopen tot zijn 18de in Maaseik; op St.-Jansberg. Het 7de middelbaar volgde hij in Bree. Zoals veel jongeren speelde Niels graag voetbal . Eerst was hij aangesloten bij Ophoven, later bij Maastricht. Rond zijn 16de voelde hij zich snel moe en er werd naar een sportdokter gegaan. Het was een beetje zoeken maar al snel volgde het verdict: kanker!
Van 2009 tot 2011 was dan ook een donkere en onzekere periode met 13 chemo’s en 35 bestralingen: heel zwaar, zowel fysiek als psychisch. In de twee jaar dat Niels ziek was, kon hij niet naar school. Zijn klasgenoten kwamen van tijd tot tijd op bezoek en brachten huiswerk mee. De examens mochten thuis gemaakt worden.
Zijn kameraden kwamen ook veel bij hem thuis, maar zijn zorgen kon hij met hen niet delen. Niels weet dat het moeilijk is om over ziekte te praten en te vragen: “Hoe is het met jou?” Mensen durven dat blijkbaar niet.
Tijdens zijn ziekte kreeg de toen 17-jarige Niels ook post: brieven van oudere vrouwen uit de buurt die hem een hart onder de riem wilden steken en lieten weten dat ze voor hem baden. In de bewuste enveloppen stak ook telkens een paternoster. Dit zou hem helpen genezen…
Ooit had hij een paternoster in zijn broekzak steken op zijn ziekbed. Dit op aanraden van zijn oma. Want zij geloofde rotsvast dat het de diagnose gunstig zou beïnvloeden: goed- of kwaadaardig. Toeval? Goedaardig dus en minder belangrijk of het aan die paternoster lag, maar toch…
Tegenwoordig brengt iedereen die Niels kent een paternoster mee als ze ergens naar toe gaan. Thuis heeft hij er een 1000-tal. In zijn café langs de toog hangt de oogst van dit seizoen.
Na zijn ziekte begint door dit alles het denken: “zou er dan toch iets zijn? Wat is de betekenis en de zin van het leven?” Niels gaat grasduinen in ons christelijk geloof en zoekt iets blijvends… zo raken zijn armen stilaan vol met tattoos.
Na zijn ziekte begint Niels terug te voetballen bij Bocholt en momenteel speelt hij bij FC Maasland, de fusieploeg van Kinrooi.
Na 5 jaar wordt Niels genezen verklaard, maar moet toch levenslang op controle naar Leuven. Iedere keer weer is het bang afwachten. In een magazine van UZ Leuven las hij ooit: “Waarom ik?” versus “Waarom zou het iemand anders zijn?” Ja, is dit aanvaarden wat op je pad komt?
Steevast houdt hij op de terugweg van Leuven halt in Scherpenheuvel om een kaars te branden en een paternoster te kopen.
Niels gaat op vakantie als hij de kans heeft. “Niet knibbelen, geniet van het leven, leef van dag tot dag” is zijn motto. Maar hij weet niet of hij opnieuw de strijd zou aangaan om er bovenop te komen. Enfin, nu alles 8 jaar achter de rug is, zou hij dat toch misschien weer doen, mijmert hij.
Ja Niels, die kracht zit in je, maar ik hoop dat je het nooit nodig zal hebben.
Dank dat je je verhaal met ons wil delen.
Marie Paul Westhof
Onderschrift foto:
Op 16-jarige leeftijd kreeg Niels Gielen kanker. Het gaf hem een andere kijk op het leven. © Ludo Vanderhoven
