Maandag 11 november, herdenking van de wapenstilstand van de eerste wereldoorlog. In onze pastorale eenheid wordt dit gevierd met een dialectmis in de Sint-Martinuskerk van Kessenich. Ook vandaag staan wij stil bij de oorlogsslachtoffers:
We hebben de voorbije 4 jaar door middel van allerlei manifestaties, tentoonstellingen en publicaties de 100ste verjaardag van het einde van WO I herdacht. Momenteel worden op tal van plaatsen herdenkingen van de tweede wereldoorlog georganiseerd aangezien die 75 jaar geleden eindigde. In de laatste jaren constateren we een revival van de herdenkingsplechtigheden voor de gevallenen van beide oorlogen, ondanks het feit dat er bijna geen oud-strijders meer zijn. Maar toch blijven tal van mensen via de oud-strijdersverenigingen hun offers in herinnering brengen.
Eén iemand van Molenbeersel die zich daar zeer sterk voor inzet is Lenny Caris, echtgenote van Jan Van Eijgen. Ook voor de volgende 11 november-viering in Kessenich staat zij paraat. Wij gingen bij haar op bezoek en vroegen haar naar haar drijfveer om de herinnering aan onze oud-strijders levendig te houden.
Hoe komt het dat je zo betrokken bent bij de oud-strijdersverenigingen in onze gemeente en onze streek?
Lenny: “Op veel plaatsen werd in september 1944 de bevrijding al gevierd, maar nog niet in deze streek. De vijand was nog nadrukkelijk aanwezig. Veel van onze Belgische verzetshelden kwamen toen om. Mijn vader, Caspar Caris (die lid van de weerstand was), werd samen met veel kameraden gevangen genomen op 10 september 1944. Hij kwam in het concentratiekamp Sachsenhausen terecht. In januari 1945 is hij met een grote groep gevangenen op dodenmars gesteld naar Buchenwald.”
“De Amerikanen bevrijdden Buchenwald op 11 april 1945. Pa woog toen nog 29 kg. Sieske Vliexs, Hélène Vanlaer en hij waren de drie enigen van de hele groep verzetslieden die overleefden. Ja, pa overleefde met littekens in zijn ziel die nooit meer heelden. Na de oorlog is hij veldwachter geworden van de gemeente Molenbeersel en van de fusiegemeente Kinrooi (1947-1979).Om hun offers levendig te houden ben ik me gaan inzetten voor de herdenking van de oud-strijders.”
Waarom moeten volgens jou deze herdenkingen blijven plaats vinden?
“Na het overlijden van mijn vader in 2006 was er ineens geen 11-novemberviering meer in onze kerk. Het is een plicht van u en mij om hen te blijven herdenken. Eén keer per jaar op een vrije dag is toch niet teveel gevraagd.”
“Gesteund door burgemeester Jo Brouns en pastoor Luc Vanherck kwam er een paar jaar geleden een gezamenlijk overleg. Toen is besloten om 11 november te herdenken met een beurtrol in ieder kerkdorp. Dit jaar is Kessenich aan de beurt. Volgend jaar volgt Molenbeersel, dan Ophoven, Kinrooi en Geistingen. Dit jaar zal de viering in het dialect gehouden worden, samen met de carnavalsvereniging de Ertesjieters en schutterij Sint-Martinus. Een mooi voorbeeld van samenwerking over verenigingsgrenzen heen.”
Welke boodschap kunnen we met deze herdenkingen meegeven aan de jongeren?
“Het is een plicht van u en mij om nu zelf te zorgen dat we het goed hebben en elkaar te verdragen. Een glimlach en een goeiendag kosten toch niets? Het is nodig om dit ook door te geven aan onze jongeren. Samen, hand in hand. Laat ons toch lief zijn voor elkaar. En laat ons fier zijn op ons mooie België. En dankbaar dat we hier mogen leven.”
Hubert Van Eygen
Onderschrift foto:
Tempus fugit, de tijd vliegt, staat er op de klok van Lenny Caris: “we mogen de oorlogsslachtoffers niet vergeten.” © J.L.
