De 1e adventszondag nodigt ons uit om ons niet te laten op -of afsluiten. We worden bewogen door een Kind dat ons warm maakt voor een wereld gekenmerkt door …liefde. De woorden die klinken moeten ons weer gevoelig maken voor Gods goedheid, woorden die ons de richting wijzen van een leven van oplichting.
Vandaag is er nog iets anders om over na te denken. Het moment is aangebroken om te beseffen dat James binnenkort zijn nieuwe taken zal moeten opnemen, ergens ver weg, in Arusha, Tanzania.
We beleven nu zijn aanwezigheid intenser dan anders. Hij is voorganger samen met Jean-Paul in de viering die het licht moet doen oplaaien in ons hart. Toch kunnen we er niet omheen dat het tegelijk een moment van afscheid nemen wordt. Op een- misschien wel -mystieke manier, vloeit dit alles tezamen in pure mensenwarmte , vriendschap met een dimensie die ons overstijgt. Mensen vanuit alle gemeenschappen van de zone Samuel koesteren zich in het ' samen vieren' met James. Het woordje van dank van Jean-Paul is dan ook ontroerend. Terecht merkt hij op dat gedurende zes jaar een man onder ons heeft gewoond die opviel door zijn inzet, empathische kracht en bekommernis voor ieder van ons.
Jean-Paul vertolkt wat we allen denken en aanvoelen: in James hebben we allen de 'nieuwe man' ontdekt en we zijn ontzettend blij dat onze pastorale zone zes jaar geleden inging op de oproep van Mgr. Lemmens om ons open te stellen voor de komst van een priester- student uit een ver land, India, die ons liet kennis maken met de universele kracht van ons christelijk geloof.
Op 11 december moet James zijn doctoraat (KUL) verdedigen. We zullen allen die dag aan hem denken. Hem bijstaan in gebed. Evenwel, niet lang daarna – op 16 december al- vertrekt hij naar het land van zijn missie, Tanzania. Hebben we wel echt beseft dat deze vriendelijke man die vreugde en leed met ons – al bij al kleine gemeenschap- deelde, ook diegene is die morgen rector zal zijn van een seminarie voor wijsbegeerte met nagenoeg zestig seminaristen uit alle Afrikaanse windstreken? James wordt overste van een communauteit met een opleidingscentrum voor catechisten, een opleidingscentrum voor priesters, een middelbare school en een parochie. Het maakt indruk. Het applaus dat hem ten dele valt is spontaan, opgewekt, vertederend…
De eerste kaars van de advent brandt. Brandend was ons verlangen om ons steentje bij te dragen voor de projecten die James nu moet dragen. Hij is het bewijs dat we allen medestanders zijn in het waarmaken van de belofte van een nieuwe wereld.
Het koor maakte onze ogen vochtig door het slotlied “ ik zeg je geen vaarwel, mijn vriend, want we zien elkander weer…in Relegem…of Afrika”, gevolgd door de receptie, opgeluisterd door foto’s op groot TV-scherm van dat verre Afrika. De broodjes waren op hun manier een teken van 'breken en delen'. De babbeltjes waren hartverwarmend, met een tikkeltje weemoed misschien, maar eigenlijk onze bijdrage om aan de boodschap van een engel gehoor te geven.
De kerkfabriek en alle medewerkers die het 'tijdelijke' moeten bolwerken krijgen een dikke merci voor de inzet, de intendance en de puike organisatie. Samuel mag er zijn.
Johan Muyldermans
