Boeiende Adventsconferentie van onze Pastorale Zone. Het Syrisch gezin Hanon getuigde - in het Nederlands - over hun zoektocht naar een veilige plek. Een moeder ontvluchtte Syrië om haar twee zonen in veiligheid te brengen... We waren allen getroffen door hun vaste voornemen om zich hier thuis te voelen, door de moeilijkheden die ze op hun weg ondervinden,...
De kerk van Roosbeek was weer goed gevuld voor onze tweede Adventsconferentie. We nodigden een Syrisch gezin Hanon uit om hun verhaal te komen vertellen; een verhaal van een zoektocht naar een veilige plek, een verhaal van vele bange momenten, van ontgoocheling, maar vooral ook een verhaal van hoop.
De moeder en de oudste zoon (Yousef) waren present (de jongste zoon moest studeren…). Ze werden geïnterviewd door Mia Lamaire. Het Sint-Hilariuskoor maakte er met enkele liederen een sfeervol gebeuren van en het afsluitend gebedsmoment plaatste het verhaal dat we net gehoord hadden in het licht van Jezus’ boodschap.
De reacties na afloop waren unaniem positief : goed dat we zo’n verhaal kunnen horen van mensen die het zelf hebben meegemaakt.
Weg uit Homs… met veel onzekerheid
Twee jaar geleden zijn de moeder en haar twee zonen de stad Homs in Syrië ontvlucht, de vader kon niet mee. Eigenlijk wilden de ouders op de eerste plaats hun twee zonen in veiligheid brengen en een toekomst geven. Indien ze in Syrië wilden studeren moesten ze verplicht naar het leger van Assad (de huidige president van Syrië). Na je studies krijg je geen diploma, je moet in het leger blijven. En daar kom je in Syrië nooit van terug, tenzij dood…
Yousef vertelde dat de meeste mensen die Syrië willen ontvluchten “de weg van de dood” nemen, d.w.z. in rubberbootjes over de zee. Ze betalen daarvoor 2000 Euro aan de mensensmokkelaars. Ze hebben geen andere keuze… Het gezin Hanon koos voor een andere route. Ze wilden proberen om op een legale en veilige manier weg te komen. Ze gingen van Homs met de wagen naar Beiroet in Libanon (ongeveer 200 km.) onder het mom van een familiebezoek in Beiroet. Dat is relatief goed gelukt. Eenmaal in Beiroet hebben ze op de Tsjechische ambassade een visum aangevraagd voor Tsjechië. Ze hebben dit gekregen omdat de moeder zeven jaar gestudeerd heeft in het voormalige Tsjechoslowakije. Toen ze in Praag waren, zijn ze doorgereisd naar Brussel, omdat er daar familie van hen woont. Ze geven toe dat ze wel veel geluk hebben gehad.
Plots een nummer…
Eenmaal in Brussel besluiten ze om asiel aan te vragen In België. En dan begint de lijdensweg… Van ’s morgens 5 uur tot ’s avonds 21 uur in lange rijen aanschuiven aan de Dienst Vreemdelingenzaken in Brussel in de hoop dat je aan de beurt komt om je te laten inschrijven. Als het niet lukt, ’s anderdaags terugkeren. Ze denken niet graag terug aan deze periode: “we waren een nummer en we werden respectloos en onvriendelijk behandeld”. Vooral de moeder vond dit heel moeilijk en dacht toen “waar zijn we toch aan begonnen ?”. In Syrië had ze aanzien, ze was er radiologe… hier was ze plots een nummer geworden…
Naar Lubbeek
Toen ze ingeschreven waren als asielzoeker werden ze overgebracht naar Lubbeek, waar een opvangcentrum was ingericht in een loods van PBE/Infrax. Geen privacy, 2 toiletten en 4 wasmachines voor 500 mensen… Uren aanschuiven. Veel spanningen tussen de mensen. Voor een kleinigheid werd er gevochten… Na verloop van tijd kwamen er containers en konden ze toch met hun gezin samen zijn. De jongens konden naar school. Voor de moeder was het een hel: een dag bestond uit wachten en wachten. Er was niets te den en niets te beleven. Ze heeft er toen dikwijls aan gedacht om naar Syrië terug te keren. Het waren de jongens die de hoop levendig moesten houden. Ze hoopt ooit naar Syrië te kunnen terugkeren om haar land te helpen heropbouwen.
Na hun verblijf in het opvangcentrum zijn ze een tijdje moeten ‘onderduiken’ in het kasteel van Lubbeek. Uiteindelijk werden ze erkend als vluchtelingen en moesten ze op zoek naar een eigen woning. Dat ging niet zonder slag of stoot want verhuurders zijn niet zo gesteld op vluchtelingen. De man van het kasteel moest hulp bieden…
Een positief verhaal
Yousef zegt meermaals dat ze een positief verhaal willen brengen. Zij willen deel uit maken van onze gemeenschap. Dat bewijzen ze ook, want ze deden hun verhaal in het Nederlands. Yousef slaagde in zijn toelatingsexamen burgerlijk ingenieur-architect. De jongste zoon zit in het vijfde jaar sporthumaniora. De moeder doet stage als radiologe en hoopt dat ze haar diploma kan laten erkennen zodat ze ook hier aan de slag kan. Ze zegt dat ze wil werken en niet wil leven op ‘onze kosten’ en ze vindt het bijzonder erg dat dit nu nog niet kan.
Ze hopen meer contacten te kunnen leggen met mensen uit het dorp of uit de kerkgemeenschap. Want dat is de enige mogelijkheid om er echt bij te horen.
Dank
Het was een ‘deugddoende’ avond dank zij vele mensen. Op de eerste plaats het gezin Hanon dat op een open wijze – in een voor hen vreemde taal – bereid waren om te vertellen over hun zoeken, twijfels, ontgoochelingen, verwachtingen en… hoop. Dank ook aan het kerkfabriek van Roosbeek die ons warm verwelkomden in hun kerk en mee de handen uit de mouwen staken voor de praktische organisatie. Dank aan het Sint-Hilariuskoor voor de aangepaste en stemmige liederen. Maar vooral dank aan Mia (Lamaire) voor de voorbereiding van het interview en het gebedsmoment; we hebben er deugd van gehad…
Guido Dumon