‘Alles gaat voorbij maar … het is mooi geweest!’
Terugkijkend op meer dan 40 jaar actief bezig zijn, ben ik vele, vele mensen tegen gekomen, jong en oud.
Eind jaren 70 begon ik als kinderverpleegkundige in het ziekenhuis te werken: eerst in in het Sint- Rafaël-ziekenhuis, dan UZ Leuven campus Gasthuisberg, later in het Imeldaziekenhuis te Bonheiden. Begin 2000 nam ik als diaken in parochies en rusthuizen een pastorale taak op mij.
Altijd opnieuw ontmoette ik ‘mensen’. Soms vluchtig en bleven ze vreemdeling, maar ook veel mensen die ik voor langere tijd mocht leren kennen.
In het ziekenhuis als patiëntje, ouders, gezinnen, familie, collega's binnen het team van verpleegkundigen met wie ik samenwerkte.
In het pastoraal bezig zijn, ook daar had ik ontmoetingen met vele mensen, medewerkers en vrijwilligers in parochieploegen, federatieploeg, kerkfabrieken, centraal kerkbestuur, catechese, dekenaal overleg … later medewerkers van de zoneploeg en van de diverse velden in de pastorale zone. Altijd hield ik in het achterhoofd dat bijbelse vers, een uitspraak van Jezus zelf, die op het boekje stond van mijn diakenwijding op 7 september 2001:
'Ik ben niet gekomen om gediend te worden maar om te dienen'.
Deze Bijbelse boodschap waar maken in het leven van mensen, samen met medewerkers en vrijwilligers, was wat men mij gevraagd had als diaken, als federatiecoördinator, als zonecoördinator in de pastorale zone ‘Sjalom’ Boutersem.
Als ik dan terugkijk op al die jaren, en dan vandaag in het bijzonder op de jaren in de pastoraal, dan ben ik dankbaar voor al die mensen die ik ontmoette, met wie ik mocht samenwerken. Ik noem geen namen want het waren er zoveel.
Maar … daarnaast was er ook het eigene van mijn diaken zijn, dat wat mij, in de jaren 90, geïnspireerd heeft om de opleiding voor het diaconaat te beginnen. Dat was niet alleen organiseren, coördineren, maar vooral samen met mensen een stukje van hun levensweg mee bewandelen. Vooral het stukje levensweg van mensen die verzwakt in het leven staan: zieken, bejaarden, eenzamen, rouwende en stervende mensen.
Met veel dankbaarheid kijk ik terug op de zovele ontmoetingen met die mensen omdat ik een stukje mee op weg mocht gaan met hen, soms deelgenoot kon worden van hun diepste gevoelens.
Dat was en is nog altijd mijn invulling van mijn diaken zijn.
Maar, goede vrienden, men zegt wel eens ‘alles gaat voorbij’. En ja wat voorbij is daar kan ik vandaag over zeggen: ‘het was goed, het is mooi geweest’.
Velen vragen zich nu af, en nu, ja wat ga je nu doen? Zal je niet in een gat vallen, je vervelen? Ik krijg ook goeie raad: ‘Kijk maar uit want mensen op pensioen die hebben geen tijd'. Wel, wat ik zeker kan zeggen: ik ga geen sigarenbandjes of postzegels verzamelen. Ik ga ook geen cursus Latijns Amerikaanse dans volgen. Eerst neem ik een periode van rust en ga ik alles wat laten bezinken. Maar, dagelijks in mijn luie zetel de krant lezen en verder TV kijken of luieren, dat is zeker niet aan mij besteed. Waar ik zeker van ben is dat ik pastoraal nog iets wil doen in de toekomst: mensen ontmoeten, in het bijzonder de kwetsbare mens. Het was, zoals sommigen wel weten, mijn enige frustratie in al die jaren: dat ik dat te weinig heb kunnen doen. Daarom, nu is het het moment om mijn 'diaken zijn' echt in te vullen zoals ik het zie en er over denk.
Daarnaast, en misschien zelfs even belangrijk, of zelfs misschien nog belangrijker: samen zijn met mijn gezin. Tijdens de afgelopen jaren hebben wij unieke momenten mogen beleven bij de geboorte van onze 5 kleinkinderen. Samen met Christel, mijn echtgenote, genieten van hoe zij opgroeien in de snel veranderende wereld. Met volle teugen wil ik daar aan beginnen. Voor Christel, mijn echtgenote, zal het ook anders zijn. Vele avonden heeft ze alleen doorgebracht, heel wat afspraken moesten verzet worden om wille van mijn pastorale taken. Haar wil ik zeggen: dank je wel dat je daar elke keer begrip voor kon opbrengen. Dus, nu kunnen we plannen maken voor de volgende jaren.
Tot slot nog dit: zoals pater Georges al zei: ik verdwijn van het toneel hier in Boutersem.
Maar ik hoop dat hetgeen we samen, en ik benadruk ‘samen’ hebben opgebouwd en al hebben gerealiseerd tot nu toe, dat jullie dat samen verder doen. Niet alleen de zoneploeg maar er zijn nog heel wat vrijwilligers, heel wat mensen van goede wil, die ook hun steentje willen bijdragen aan een boeiende opdracht.
En die opdracht is: Jezus woorden, Jezus daden waar te maken, hier in Boutersem, hier in de Pastorale Zone ‘Sjalom’.
Het ga jullie goed.
Christ Smeets, pe diaken