Vol vertrouwen op Gods barmhartigheid heeft pater Georges Vervust op maandag 11 mei 2020 rustig en vredig zijn handen in Gods handen gelegd. Georges zou in oktober 79 jaar geworden zijn.
In januari van dit jaar was het duidelijk dat zijn ziekte hem meer en meer ondermijnde. Hij nam de moeilijke beslissing om niet langer voor te gaan in de vieringen in onze pastorale zone Sjalom of sporadisch in de zone Emmaüs en Oase.
De weg van het loslaten begon. Toen de medicatie niet meer werkte, moest hij ook zijn andere activiteiten in de oblatengemeenschap aan anderen overlaten. Zijn fysieke krachten namen af, de vermoeidheid nam toe. Spiritueel groeide hij naar het aanvaarden van het onvermijdelijke, in totale overgave aan Gods liefde.
'In manus tuas, Pater, commendo spiritum meum', 'in uw handen, Vader, geef ik mijn geest'.
Woorden van Jezus op Goede Vrijdag in één van Georges zijn geliefde Taizéliederen.
De dood van pater Georges is een groot verlies binnen de oblatengemeenschap maar ook erbuiten. Reeds van in 1989 kwam hij in het weekend vieringen doen in Neervelp en Boutersem; in beide parochies werd hij er in 1994 officieel tot pastoor werd aangesteld. In 2008 legde hij zijn functie neer als pastoor van ondertussen onze 7 parochies.
Als deken van Bierbeek (van 2000 tot 2005) kreeg hij nog meer verantwoordelijkheid en toen hij in 2008 provinciaal overste werd van de pas opgerichte Belgisch-Nederlandse oblatenprovincie moesten wij Georges een stukje los laten. Hij bleef echter voorgaan in de vieringen en was op die manier met ons verbonden.
Boutersem, Korbeek-Lo, Blanden, telkens waren er nieuwe uitdagingen die hij ter harte nam. Eenmaal een engagement aangenomen ging hij ervoor. Overste zijn in Waregem in 2016 is zijn laatste opdracht geworden. Loyaal aan onze gemeenschap bleef hij nog jaren onze vertrouwde voorganger. Elk weekend, in weer en wind, met de trein of soms met de auto, pendelen tussen Waregem en Vertrijk.
De overgang van federatie naar pastorale zone met veldverantwoordelijken juichte hij toe maar verontrustte hem tegelijkertijd. Toen hij voelde dat het kon werken, spande hij zich opnieuw in om mee rond de tafel te zitten om na te denken en advies te geven.
Een goede herder
Al wie Georges gekend heeft zal hem herinneren als een goede herder voor zijn parochies. Een herder die voorging en de weg toonde. Een herder die bij de mensen aanwezig was in vreugde en verdriet. Een herder die zocht naar andere weiden om goed voedsel te vinden voor de mensen die hem waren toevertrouwd. Een herder die zijn schapen bij naam kende en aansprak.
Een getalenteerde voorganger die de blijde boodschap verkondigde in catechese, bijbelgroepen en zondagsvieringen. Inspirerende preken, gepaste liederen, eenvoudige liturgische handelingen.
Hij begeleidde de pastorale stages van oblaten-studenten en was later novicemeester om de opleiding van kandidaat-oblaten ter harte te nemen. Hij superviseerde in opleidingen voor diakens of pastoraal werkenden, leidde gespreksgroepen en modereerde allerhande werkgroepen.
Hoeveel retraites zou hij gepreekt hebben en hoeveel mensen heeft hij spiritueel begeleid?
Hij was aanwezig bij oud en jong. Hij genoot van weekends met de vormelingen en was aanwezig op scoutskampen, onopvallend maar geboeid. Hij stond aan de wieg van het Bojeko-koor en stimuleerde onze jongerenwerking 13+. Een bezoekje op de rustdag van de jaarlijkse trektocht deed hem deugd!
Zijn werkritme lag hoog, hij was fysiek en mentaal sterk. Maar ook hij had nood aan vakantie en tot rust komen. Taizé was zijn geliefkoosde plek om zich zingend en bezinnend te ontspannen
Naast pastoor was hij ook pastor (herder) met een open en kritische geest, op zoek naar vernieuwing. Hij beklemtoonde het priesterschap van elke christen en zocht naar wegen om zijn specifieke rol als priester in te vullen in een geseculariseerde wereld. Een wereld waar kerk en geloof niet langer het hele samenleven bepaalde.
Een minzame man
Een minzame man die met respect luisterde naar de verhalen van anderen. Hij leefde met mensen mee en probeerde ze nabij te zijn waar hij kon.
Hij waardeerde in een al dan niet bijbelgesprek de inbreng van een ieder en gaf zijn visie mee, zonder opdringerigheid. Een man van verbinding die bij conflicten op een diplomatische manier tegenstellingen probeerde te verzoenen. Soms verloor hij wel eens zijn geduld of ontbrak hem de durf om knopen door te hakken. Het bracht hem nog dichter bij ons.
Georges, man in dienst van God, ten dienste van de mensen.
Man van zijn woord, verkondiger van het Woord.
Bijbelkenner, predikant, inspirator en moderator.
Oblaat in hart en nieren, missionaris niet in het buitenland maar hier ter plaatse.
Trouwe vriend, vaste waarde in de gezinsgroep.
Hij heeft zijn stempel gedrukt op onze gemeenschap. Hij heeft mensen kansen gegeven om mee te werken en verantwoordelijkheid te nemen. Hij bracht een werkgroep gezinsvieringen op de been en stimuleerde het samenwerken rond catechese over de parochiegrenzen heen. Hij geloofde in een toekomst waar mensen ook zonder priester zouden kunnen samenkomen om te vieren. Zo gaf hij ruimte aan de werkgroep die woord-en communiediensten verzorgde.
Met zijn rol in kerkfabrieken of andere bestuursorganen ben ik minder vertrouwd maar ook daar zal hij zijn verantwoordelijkheid opgenomen hebben.
Met veel verdriet om het verlies maar heel dankbaar om wie hij was en blijft voor ons zouden we afscheid moeten kunnen nemen van deze geliefde herder. De bizarre tijden laten dit niet toe. Zodra we weer als gemeenschap mogen samen komen om te vieren zal er een dankviering zijn om Georges te gedenken en samen voor hem en allen die hem dierbaar waren te bidden.
Wij bieden de familie en de oblatengemeenschap onze christelijke deelneming aan en wensen hen moed en sterkte bij het afscheid van hun broer/schoonbroer, confrater.
In het huis van de Vader is er ruimte voor velen. Moge Georges vanuit zijn nieuwe thuis over ons blijven waken. Moge hij ons verder inspireren om samen Gods droom met mens en wereld waar te maken op de plaats waar we staan en met de talenten ons gegeven.
Georges, tocht- en bondgenoot, je bent aan een andere tocht begonnen om thuis te komen bij God. A-dieu en tot weerziens aan de overkant!
Mia Lamaire
Op 16 maart vond zijn uitvaart plaats. Mia mocht er bij zijn.
