Dankwoord van Mia Lamaire
Beste Georges,
Op het einde van deze mooie dankviering ben ik heel blij om nog even het woord te mogen nemen. Zoals de apostelen in het evangelie van vandaag werd jij 50 jaar geleden officieel aangesteld en uitgezonden o.a om te verkondigen. Ondertussen heb je je, dag in dag uit, ingezet voor de oblatengemeenschap en voor het kerkwerk in en buiten onze parochies.
Over je studiejaren en studie-ijver zal ik het hier niet hebben, ook niet over je werk voor, met en in de oblatengemeenschap. Dat hebben Daniël Coreyn en Marc van Tente in de inleidende teksten van je boek gedaan.
Wel wil ik heel kort schetsen wat je hier in onze parochies, nu pastorale zone Sjalom Boutersem, voor ons betekend hebt.
Wat in 1989 begon als af en toe voorgaan in de eucharistie zowel in Boutersem als in Neervelp, groeide na een 5-tal jaren uit tot het aanvaarden van het herderschap in beide parochies. In maart 1994 werd je in Neervelp als pastoor ingehuldigd en in april in Boutersem. In datzelfde jaar kwam je bij ons thuis vragen of ik catechese wou geven en tot op vandaag ben ik blij dat ik daarop ja heb gezegd. Zo heb ik je beetje bij beetje leren kennen als een gedreven man die sprak (en spreekt) met kennis van zaken. Een man die heeft nagedacht over en meegewerkt aan de toekomst van onze parochiegemeenschap.
Veertien jaar lang (tot 2008) was je 'onze pastoor' en zelfs enkele jaren onze deken. Maar veel belangrijker is dat je meer dan de helft van je priester-zijn (27 jaar!) bij ons pastor was. Ja, Georges, wij hebben geluk dat jij zolang onze herder bent geweest.
Dat herder zijn omvat voor mij een 3-tal aspecten.
Ten eerste kende je als goede herder je schapen bij naam. Ik weet niet hoe je het deed, maar toen je begon met de mensen achteraan in de kerk welkom te heten bij het begin van elke viering, hoorde ik je praktisch feilloos iedereen bij naam noemen.
Je sprak niet alleen mensen aan bij naam, je sprak ze ook aan om mee te werken in de parochie en later in de federatie. Dit helemaal in de geest van het 2e Vaticaans concilie dat de verantwoordelijkheid van elke christengelovige benadrukte. Jammer genoeg werd naar mijn gevoel 'de priesterlijke, profetische en koninklijke taak van elke christengelovige' door de officiële instanties niet altijd au sérieux' genomen.
Jij geloofde er wel in en je stond aan de startlijn van heel wat nieuwe initiatieven. Gezinsvieringen, Bojekokoor, pluswerking, woord- en communiediensten, bijbelavonden, en ik zal er nog wel vergeten. Telkens wist je mensen te motiveren en te stimuleren en gaf je hen een gedeelde verantwoordelijkheid. Niet altijd even gemakkelijk maar het is je aardig gelukt.
Ten tweede gaf je als goede herder op een deskundige manier leiding in allerlei vergaderingen: kerkfabrieken, parochieraden, federatievergaderingen, ouderavonden catechese, liturgische werkgroep, en noem maar op.
Je had een toekomstgerichte visie en je waardeerde de inbreng van anderen. Ook hier was het zeker niet altijd even gemakkelijk om knopen door te hakken. Maar je wist met kritiek en ontgoochelingen om te gaan omdat je je gedragen wist door God, door vrienden en medeparochianen.
Tenslotte en misschien wel het belangrijkste: als goede herder heb je zorg gedragen voor je parochianen. Je leefde mee met hun vreugdemomenten maar je luisterde ook naar hun zorgen, pijn en verdriet. Georges, je was en bent nog steeds een goede herder voor al wie aan jou wordt toevertrouwd.
Maar naast het herder-zijn ben je ook een man van je woord, Georges. Eenmaal je woord gegeven ga je ervoor.
Je bent ook een man van het woord, van Gods woord. Je vriend Jan Wuyts heeft daar in de inleiding een mooie tekst bij geschreven.
Als je preekt, weet je groot en klein te boeien. En als er in de eerste regel van de oblaten staat dat je Gods woord zó moet verkondigen dat mensen geraakt worden en kunnen navertellen wat ze gehoord hebben, wel dan heb jij die regel in je homilieën heel goed toegepast.
Vandaar dat in het najaar 2014 een idee dat al lang aan het broeden was, plots concreet werd. 50 jaar priester zijn was toch dé gelegenheid om je homilieën in boekvorm te gieten. Na jouw fiat vonden we vrij vlot enthousiaste medestanders. Mensen uit alle parochies waren bereid enkele of heel veel homilieën door te nemen. Ze selecteerden de preken die hen het meest aanspraken, een keuze die niet altijd gemakkelijk was. De teksten werden nagelezen en heel sporadisch werd een taalkundige of stilistische correctie aangebracht. De lay-out, de illustraties, de kaft: het is allemaal werk van mensen uit onze parochiegemeenschap. Alleen het drukken van het boek hebben we uit handen gegeven.
Zo mag ik jou vandaag niet zonder enige trots, jouw boek en ook een beetje 'ons ' boek overhandigen. 'Wegwijzers naar Jezus'. De titel werd zorgvuldig gekozen ( met dank aan Marc Van Tente) en spreekt voor zich! De kaft stelt een weg voor die we samen kunnen gaan, groot en klein. Langs wijn- en tarwevelden, voedsel voor onderweg. Een weg met hoogtes en laagtes, een weg die ons misschien dichter bij elkaar, bij Jezus en bij God kan brengen.
Bedankt, Georges, dat jij al zovele jaren met ons op weg gaat, voor je jarenlange inzet tot op vandaag. In naam van de hele pastorale zone wens ik je nog vele mooie jaren omringd door je familie, je vrienden, de oblatengemeenschap, de parochianen.
En omdat Abraham wel ergens zijn mosterd moet blijven halen, biedt de pastorale zone jou vandaag nog een ander boek aan. Een boek van je grote leermeester theoloog tijdens je studiejaren in Nijmegen, Edward Schillebeeckx.
Veel leesplezier!
Mia Lamaire
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.