Dit jaar ging Lena Luca voor de 101ste keer naar het bedevaartsoord Lourdes. Lena woont in Vertrijk, samen met haar dochter Anja en twee kleinkinderen. Elke week neemt ze op vrijdag in het RVT Vondelhof in Roosbeek, deel aan de eucharistieviering. Haar devotie voor de figuur van Maria, de moeder van Jezus, is af te lezen van haar gezicht wanneer op het einde van de viering drie Weesgegroetjes gebeden worden en wanneer men zingt: “Lief Vrouwke, ik kom niet om te bidden…’’.
Lena heeft heel veel te vertellen. We geven hier in grote lijnen enkele aspecten van haar levensloop weer.
Lena Luca werd in 1939 geboren in Oudenburg. Als oudste van 13 kinderen had ze het niet gemakkelijk in haar jeugd. De schoolcarrière moest afgebroken worden. Zij heeft op eigen ritme, met de beperkte mogelijkheden toch haar eigen weg proberen te volgen. Het huwelijksleven kende ook veel tegenslagen. Toen Lena 34 jaar oud was, werd haar dochter Anja geboren. In 1985 ging Lena voor de eerste keer mee naar Lourdes, als vrijwilliger van Ziekenzorg. Reeds tijdens dit eerste bezoek aan de grot van de verschijning, werd duidelijk dat het niet haar laatste keer zou zijn. Na een tiental reizen met Ziekenzorg, ging ze werken bij een reisorganisatie die jaarlijks vele Lourdesreizen verzorgde. Soms was ze tot drie keer per maand met bus en trein onderweg naar de Pyreneeën, naar Lourdes.
Op 2 oktober 1999 sloeg het noodlot toe. Toen ze om 7 uur ’s morgens aan de grot de eucharistieviering bijwoonde, verongelukte René, haar echtgenoot. De dag na de uitvaart werd dochter Caroline gedoopt. René was er niet meer bij.
Devotie
Vandaag terugkijkend op die 30 jaar, is het bijna niet te geloven: 101 keer op pelgrimstocht naar Lourdes. De devotie voor de figuur van Maria was haar belangrijkste drijfveer maar daarnaast ook haar ingesteldheid, haar levenshouding. Ze wou iets doen voor de zwakke mens in onze samenleving. Een boodschap die Jezus aan ieder van ons meegeeft.
In 1996 lonkte een nieuwe uitdaging. Zij woonde toen in Heusden Zolder en haar droom was om een tocht te ondernemen naar Compostella in Spanje. Ze wou niet zo maar gewoon stappen. Neen, ze zou dit doen in gezelschap van een mindervalide: een man zonder benen die gekluisterd was aan zijn rolstoel. Gedurende drie maanden heeft zij door weer en wind deze tocht ondernomen. Onderweg naar Compostella voelde ze hoe haar man René haar kwam vervoegen om te helpen. Haar wilskracht, haar geloof, heeft haar de kracht gegeven om, de rolstoel voor zich uitduwend, haar einddoel Compostella te bereiken!
India
Tijdens een van haar laatste georganiseerde Lourdesreizen in 1995, leerde zij daar een Indische priester kennen. In Dhanbad, een van de voorsteden van Jamshedpur, werkte hij in een melaatsencentrum. Een nieuwe, nog grotere uitdaging voor Lena begon te groeien. In 1997 bezocht ze een eerste keer de Indische priester en zijn melaatsencentrum. Zij wou zich nu inzetten voor deze patiënten, voor hen die aan de rand van de Indische samenleving woonden. Vanaf toen reisde zij dertien keer naar India. In België zocht ze sponsoring; Daarmee zichtte ze opleidingsscholen voor vroedvrouwen op. Ze organiseerde mee hulpprogramma’s voor waterbevloeiing in de landbouw, enz.…
In 2009 reisde Lena een laatste keer naar India, niet alleen maar samen met Anja en haar twee kleinkinderen.
Een andere ervaring
Haar eerste passie, Lourdes, bleef als een magneet in haar leven fungeren. Afgelopen zomer was zij dan voor de 101ste keer in Lourdes. Hoeveel keer zij daar al die jaren hulpbehoevende mensen geholpen heeft, kan zij niet zeggen.
Deze zomer, zelf gezeten in een rolstoel, geveld door de ziekte van Parkinson, was het nu een totaal andere ervaring .Lourdes bezoeken als hulpbehoevende, had voor haar een nog diepere betekenis gekregen, een nog diepere indruk nagelaten. Vanuit het RVT Vondelhof had zij een mooie kaars meegekregen. Op het moment dat men in het Vondelhof de vrijdagviering bijwoonde, ontstak Lena aan de grot in Lourdes deze kaars en heeft zij gebeden voor alle bewoners van Vondelhof.
Wanneer ik haar de vraag stelde of zij nog ergens van droomt, aarzelde zij geen moment: “Teruggaan naar India is onmogelijk. Nog eens naar Lourdes reizen blijft een droom maar omwille van financiële redenen en door mijn gezondheidstoestand, zit dat er niet meer in”. “Maar”, zo zei ze, “men kan hier in Boutersem en omgeving ook Maria groeten. Er zijn zovele kapelletjes ter ere van Maria die men kan bezoeken”. Daarom zou ze graag een tocht hier ondernemen. Ook nu weer, niet alleen, maar samen met rolstoelgebruikers met hun begeleiders. Tijdens de tocht naar een of ander kapelletje hier in de omgeving, zou men dan elke keer een deel van het leven van Maria kunnen vertellen. Aangekomen aan de kapel kunnen we dan, zoals we wekelijks doen, drie Weesgegroetjes bidden en zingen: “Lief Vrouwke, ik kom niet om te……”.
Misschien is dit wel een uitdaging voor 2016. We zouden inderdaad Lena Luca’s wens er mee voldoen. Als eerbetoon voor wat zij voor zovele andere mensen heeft gedaan in de voorbije 30 jaar.
Christ Smeets, federatiecoördinator
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.