Beste Christ,
Er is voor alles in het leven een geschikte tijd lees je in het boek Prediker. Er is een tijd van werken, en een tijd van dingen loslaten en genieten.
Niet helemaal onverwacht heb jij, ongeveer een jaar geleden, aangekondigd dat jouw tijd om 'met rust ' te gaan eraan kwam. En nu is het dan zover, vanaf 1 mei ga je officieel met pensioen. Tijd dus voor een terugblik.
Toen je in 2004 in onze geloofsgemeenschap terecht kwam en in 2008 als federatiecoördinator werd aangesteld, wilde je op de 1e plaats ten dienste staan van de mensen. Je bent tenslotte diaken die als 1e taak heeft om dienstbaar te zijn.
Ja, Christ, je hebt je met hart en ziel ingezet voor de zieken en bejaarden in en zelfs buiten onze gemeenschap. Ziekenzorg, nu Samana, kon op je rekenen en elke week was je present in het WZC Vondelhof voor de wekelijkse viering. Je was ook werkzaam in St.-Bernardus in Lubbeek.
De rouwgesprekken, de voor-en nazorg bij een overlijden waren voor de betrokkenen deugddoende ervaringen van nabijheid en zorg. Het voorgaan in een begrafenis was sereen, eenvoudig maar met de juiste woorden voor de aanwezigen. Waar je kon betrok je de familie en probeerde je te verwoorden wat zij belangrijk vonden bij het afscheid van een dierbare. Je job van verpleger in een vorig leven zal je bij dit alles zeker geholpen hebben. Empathie, betrokkenheid, nabijheid en toch de nodige afstand inbouwen, het zijn allemaal essentiële en onmisbare talenten in de zorgsector en in de pastoraal.
Maar je was niet alleen aanwezig bij zieken en rouwenden. Je mocht ook het begin van het leven gelovig vieren in een doop of aanwezig zijn bij mensen die trouwden. Telkens bereidde je ouders van dopelingen of trouwers zorgvuldig voor op die belangrijke stap. Je vond het ook plezant om met jonge kinderen op weg te gaan naar hun 1e communie. Niet altijd gemakkelijk om dat jonge grut in toom te houden maar wel boeiend om te zien en te horen hoe zij op hun manier in Jezus' verhaal meestappen.
Heb ik het goed voor dat preken en de artikels schrijven in het parochieblad niet je dada was? Maar je deed het wel, ook al was het wellicht soms corvee.
Een tijdje heb je zelfs de financies van de VPW beheerd, maar je was wat blij dat iemand dat van jou overnam.
Toen pater Georges in 2008 provinciaal werd, nam jij een niet zo makkelijke taak op:
je werd federatiecoördinator en in 2016 coördinator van de pastorale zone Sjalom.
Op de weg naar die federatie/pastorale zone lagen vele struikelblokken. Je hebt geprobeerd om de betrokkenen, kerkfabrieken, federatieploeg/zoneploeg op één lijn te krijgen. Het was zoeken, bemiddelen, verzoenend optreden. Intens en vermoeiend.
Meer dan eens heb je gezegd dat dit niet je ding was. Het nam veel tijd in beslag, tijd die je liever besteedde aan je fundamentele roeping van diaken zijn.
Je zag je werk als coördinator niet meer zitten en je besloot ermee te stoppen. De laatste maanden hebben we gevoeld dat het werk je niet langer voldoening gaf.
Ja Christ, het is een hele opdracht om al die aspecten van je werk te combineren met je gezin en familie. Christel, je kinderen en kleinkinderen, grote en kleine zorgen, zoeken naar een evenwicht. Het is wellicht niet altijd evident geweest om gezin en job te combineren. Je kon je tijd wel wat indelen en bepalen, maar begrafenissen, ziekenzalving, onverwachte oproepen en gesprekken met mensen in nood, dat kon je niet uitstellen.
Vanuit je ervaring als echtgenoot, papa en opa kon je in je preken concrete voorbeelden van elke dag binnenbrengen of dingen die je geraakt hadden en die je nauw aan het hart lagen. Zo heb je ons meer dan één keer warm gemaakt voor je project in Ghana.
Beste Christ, het evangelie van vandaag, de Emmaüsgangers, is één van je lievelingsverhalen. Zo heb ik je meer dan eens horen zeggen. De weg van Jeruzalem naar Emmaüs en terug naar Jeruzalem, is de weg van iedereen die met pastoraal al dan niet beroepsmatig begaan is. Het is de weg om doorheen de pijn van verlies en de ontgoocheling te luisteren naar het verhaal van God met zijn mensen. Het is de weg van Jezus op je weg ontmoeten en hem herkennen in het breken en delen van het brood en alles waarvoor brood staat. Het is terugkeren naar de mensen die je nodig hebben, dienstbaar zijn en het verhaal van Jezus verder doen.
Nee, Christ, je werk is hier weliswaar gedaan maar je roeping blijft. Vanaf vandaag kun je een nieuwe weg uitstippelen met Christel, je gezin en je familie.
Bedankt voor je inzet gedurende de voorbije jaren. In naam van de pastorale zone wens ik je een mooie, nieuwe weg toe. We komen elkaar onderweg zeker nog tegen! Sjalom, vrede en alle goeds voor jou en voor al wie je dierbaar is!
We gaan vandaag uiteraard niet weg zonder samen met de aanwezigen het glas te heffen, dankbaar om wat voorbij is en vooruit kijkend naar de toekomst!
Mia Lamaire
