Onze Pastorale Zone is diep bedroefd om het overlijden van Pater Leo Gesp. Hij overleed op Allerzielen in het Woon- en Zorg Centrum Dijlehof in Leuven, in de hoge leeftijd van 92 jaar. Na een carrière in het onderwijs als leraar, als directeur en als inspecteur in het buitengewoon onderwijs werd hij in 1992 pastoor in de Sint-Michielsparochie van Butsel.
Pater Leo bleef er 10 jaar pastoor. We ontdekten een pastoor met bijzondere hobby’s. Hij had een paar grote honden en had zijn eigen hondenschool, hij hield van paarden en reed met de koets door het dorp, in zijn tuin legde hij een petanque-baan aan waar een heuse club uitgroeide. Op het plein voor de kerk bouwde hij jaarlijks een kerststal met levende dieren.
Hij was een gastvrije pastoor. De pastorie stond open voor mensen met problemen, al bleef hij daar heel discreet over.
Hij had gevoel voor schoonheid. Hij vroeg de kerkfabriek stijlvolle dingen te kopen; een passend nieuw altaar, kandelaars… Hij gaf onze 'nieuwe' patroonheilige St. Michiel een eigen plaats in de doopkapel. Hij zocht mee naar een restaurateur voor de prachtige glasramen in de kapel; in diezelfde kapel mochten we later het gerestaureerde orgel opnieuw inspelen. Hij lanceerde de idee voor een nieuw torenuurwerk op de kerktoren.
Als priester stond hij open voor vele opvattingen en meningen. Zo was hij van oordeel dat leken en vooral vrouwen een belangrijke plaats moesten krijgen in de kerk. Hij heeft ons, vrijwilligers, ook steeds opgeroepen om mee verantwoordelijkheid te nemen. Hij deed dat op een voorzichtige manier, zonder iemand te dwingen of te forceren.
Leo had een groot aanpassingsvermogen. Hij moest instappen in een aantal tradities die in Butsel al jaren bestonden, en waaraan niet 'mocht' getornd worden. Kortom, het lukte hem samen te werken met mensen die goed wisten wat ze wilden, en niet bang waren rechtuit hun gedacht te zeggen.
Hij voelde zich thuis in Butsel, had er op korte tijd vele vrienden en is er na zijn afscheid als pastoor nog 15 jaar blijven wonen: in een kleine studio in het huis van Jeanine en Jef zaliger. In oppervlakte heel wat kleiner dan de pastorie, maar zoveel gerieflijker en vrij van 'muizenissen'. De grote honden werden vervangen door Frits, een klein Jack-Russell. In die periode ging hij nog regelmatig voor in de mis op zaterdagmorgen in de kapel.
Met ouder worden ging het moeilijker, en uiteindelijk is Leo in 2017 op zoek gegaan naar een nieuw onderkomen in een woonzorgcentrum. De verhuis kwam vlugger dan verwacht, want een week na zijn ‘ingangsexamen’, zoals hij het noemde, mocht hij er al zijn intrek nemen. Een bezoek aan hem verveelde nooit. Hij bekeek alles met een relativerende en humoristische bril, zonder echter ook de ernst te verliezen.
Hij hield van het leven, had moeite om het los te laten maar was ook duidelijk over zijn toekomst: “ik wil geen medische handelingen die mijn leven rekken. Ik wil niet de plaats innemen van jongere mensen”. Christ, onze vroegere diaken was nog bij hem enkele uren voor zijn dood. Bij het afscheid stak hij zijn duim omhoog, als laatste groet: ‘het is goed zo’.
Dag Leo, wij kunnen alleen maar dankbaar en blij zijn voor de weg die u met ons gegaan bent.
Het ga u goed.
Wij hebben Leo herdacht tijdens de zondagsviering van 8 november 2020. Deze viering kunt u nog volgen via volgende link: viering 8 november 2020
