Sankofa Mbofra Fie – Eguafo

Project in Ghana na 10 jaar

Juli 2006. Onze dochter vertrekt samen met David Kwesi Aquah, een 26-jarige Ghanees, naar zijn thuisland. Hij heeft hier gedurende 9 maanden gewoond en meegewerkt in de straathoekwerking Molenbeek Brussel. Als kind had hij jarenlang geleefd en rondgezworven in Cape Coast, een stad in Ghana. Daar groeide stilaan de droom om later iets te doen voor andere kinderen die in dezelfde omstandigheden hadden geleefd. Hij wou opvang organiseren voor een aantal kinderen en hen ook onderwijs aanbieden.

Juli 2006. De eerste stappen werden gezet om Davids droom om te zetten in een concreet project.

Augustus 2016. Wat is er van die droom intussen gerealiseerd?

Wat begon als een kleinschalig project met 10 kinderen, enkel een veilig onderdak, voeding, kleding… groeide, groeide. Maar dit project, een privéproject dat door de Ghanese overheid als een ngo wordt erkend, kon vanaf de opstart maar slagen als er voldoende financiële middelen waren. Daarvoor werd beroep gedaan op sponsoring vanuit de thuisbasis hier in België. En ja, ook dat groeide, groeide…

Uiteraard wou ik samen met de initiatiefnemers en de kinderen ter plaatse dit 10-jarig jubileum vieren. Ik vertrok naar Ghana om er gedurende 2 weken te vieren, maar ook om te kijken wat er in de nabije toekomst nog gerealiseerd kan worden.

Ik kwam toe in Eguafo. Bij het kraaien van de hanen (5.00 uur) beginnen daar de dagelijkse activiteiten in het dorp: water ophalen aan de centrale waterput, binnenkoer opkuisen, ontbijt klaarmaken... Ik was er zeer welkom. De eerste kinderen die opgevangen werden, 10 jaar geleden, zijn inmiddels 16,17, 18 jaar oud en ja ook Afrikaanse jongeren puberen!!!
Daar had ik in de loop van het jaar al heel wat verhalen over mogen horen via Facebook.

De balans

Gedurende die 2 weken trachtte ik een balans op te maken van die 10 jaar. Het opvanghuis zelf, ik bedoel hiermee het gebouw, heeft eindelijk zijn definitieve bestemming gevonden. Aanvankelijk werd een gebouw gehuurd dat na 5 jaar uit zijn voegen barstte omdat de vraag naar opvang constant bleef. Met de nodige financiële middelen werd dan het huidige tehuis gebouwd met plaats voor maximum 20 kinderen. Daarnaast is er ook het privévertrek van David, van Gloria die de huishoudelijke taken op zich neemt, is er een dubbele kamer voor de vrijwilligers die van overal ter wereld gedurende enkele maanden, sommigen voor één jaar, komen helpen. En dan is er ook nog een slaapplaats voor de bezoekers waaronder ik mezelf mag rekenen. Koken gebeurde meestal ergens onder een afdak of in een privé vertrek. Nu werd beslist om een keuken te bouwen. We konden hier geen beroep doen op een of andere keukenfirma om alles te realiseren. Na afspraken met bouwvakkers uit het dorp, startte de bouw. En geloof me of niet, 2 dagen later stond de keuken recht en kon ze in gebruik worden genomen. Waar een wil is, is een weg……

En dan hebben we de school, een lagere school waar men tot klas 9 kan les volgen. Wat begon met bamboeklasjes op een toen aangekocht stuk grond, boven op een heuvel met een prachtig uitzicht, daar staan nu 9 houten klasgebouwen. Maar de droom van David en ook van ons is, om ooit een stenen schoolgebouw te hebben. Er werden hiervoor al heel wat zaken gerealiseerd maar deze keer, tijdens mijn verblijf, konden we starten met de afwerking van 4 klasgebouwen. Omwille van het financiële plaatje gaat het allemaal erg traag. Maar dat is voor een Ghanees geen probleem. Zij hebben geduld, wat wij te weinig hebben. Zij geloven erin en dat doen we samen met hen.

Het nest verlaten

De kleine kinderen van toen zijn groot geworden. We hebben met hen een emotionele band en zoals vogels hun nest verlaten, zo is dat ook voor de oudsten in het tehuis. Het werd duidelijk dat zij stilaan wat meer zelfstandigheid, wat meer verantwoordelijkheid wilden hebben over hun eigen leven. Dat dit soms tot botsingen leidde met David in het tehuis, dat is zoals ook in een gezin. Na veel overleg werd afgesproken dat we de oudsten de mogelijkheid zouden bieden om apart te gaan wonen in het dorp. Er zouden enkele huisjes gehuurd worden, met het noodzakelijke huisgerief. Voor hun studies krijgen ze de nodige financiële middelen. Voor eten en kleding krijgen ze een leefloon... Afspraak is dat dit verder gezet wordt tot zij afgestudeerd zijn. Als ze vroeger stoppen dienen ze in hun eigen onderhoud te voorzien. Langs de ene kant enthousiaste reacties, langs de andere kant toch ook de confrontatie met: oei, en hoe moet ik dat dan doen... Want ja, men zal zijn eigen potje moeten koken en aan financieel beheer doen om de maand rond te komen.

Hierdoor echter komt er plaats vrij voor nieuwe jongeren; er zijn er duizenden die kandidaat zijn. De huidige jongeren beseffen dat zij in hun miserabel leven van zovele jaren geleden een unieke kans hebben gekregen om toch een betere toekomst uit te bouwen dan vele van hun leeftijdsgenoten. Daarom ook dat het afscheid van het tehuis, een toekomst elders, niet zo eenvoudig is. Meermaals kreeg ik de vraag: “Zien wij u dan nog, kom je ons dan nog bezoeken, mogen we nog altijd contact houden met jou via Facebook, mogen wij je nog om raad vragen…”. Die vraag was voor mij veel meer waard dan 100 keer ‘dank je’.

17 augustus 2016

Ik kom terug naar huis met een dubbel gevoel. Enerzijds blij om te zien dat het ginds goed gaat, anderzijds met weemoed om wat er beslist werd voor de big boys. En ook met het besef dat ik ’s anderendaags voet aan de grond zal zetten in een land waar alles zo vanzelfsprekend is, waar men valt over pietluttigheden, waar men soms met onbegrip reageert op wat ik jaarlijks onderneem, waar men…

We zijn fier om wat er werd gerealiseerd in die 10 jaar.

In naam van de kinderen, in naam van David en Gloria, ‘Medasi’, ‘dank jullie allemaal’, voor jullie bijdrage aan een droom die werkelijkheid is geworden voor enkele kinderen. Zij kunnen nooit teruggeven wat jullie hen gegeven hebben: een toekomst!

Christ Smeets