“Ja natuurlijk, jij moet ooit in Assisi geraken!”

Als kersverse decaan heeft Veerle Foulon een drukke baan met veel verantwoordelijkheid. Samen met haar man Piet heeft ze een open gezin met vier kinderen. De oudste studeert voor het tweede jaar aan de universiteit, de jongste zit in het vijfde leerjaar. Hoewel ze vaak afwezig is omwille van het werk, is ze een betrokken mama. Al twee jaar op rij trok ze in de zomer met TAU mee naar Assisi. Thuiskomen noemt ze het …

Heb je ooit gedroomd van een academische loopbaan in farmaceutische wetenschappen?

Net zoals mijn oma, waren mijn beide ouders apotheker. Zelf wilde ik dat in eerste instantie niet worden, maar na lang zoeken koos ik toch voor farmaceutische wetenschappen. Ik wilde niet iets gaan studeren wat je ook als hobby kan doen, zoals Geschiedenis. Wetenschappen interesseerden me en vooral gezondheidszorg.

“De vraag waar ik het meest nodig was, hield me bezig.”

Het was mijn droom om naar het buitenland te trekken voor ontwikkelingssamenwerking. Niet om als dokter noodhulp te bieden in oorlogsgebied, maar werken op lange termijn rond educatie of basisgezondheidszorg sprak me aan. Naast ‘Artsen zonder grenzen’ was ik ‘Apothekers zonder grenzen’ op het spoor gekomen, en zo ben ik met een klein hartje toch Farmacie gaan studeren.

Uiteindelijk ben ik niet naar het buitenland vertrokken. Mijn mama kreeg een hersentumor na mijn eerste jaar aan de universiteit. Ze werd ernstig ziek. Amper drie jaar later stierf ze. Dat plaatste de dingen in een ander perspectief. Mijn papa bleef alleen achter en ik koos voor een stage in de buurt. Wel ben ik in die tijd twee keer voor een maand naar Afrika geweest.

Als student was ik erg geïnteresseerd in het waarom van dingen. Dus koos ik na mijn afstuderen voor een doctoraatsonderzoek. Toch miste ik echte patiënten en studenten. Via mijn engagement in de onderwijsraad van de KU Leuven ben ik gestart als stafmedewerker onderwijs om uiteindelijk professor in de farmaceutische patiëntenzorg te worden. Acht jaar geleden werd ik vicedecaan en sinds 1 augustus decaan.

- Interview gaat verder onder de foto - 

In de zomer van 2021 was het dan eindelijk zover!

Ja, het besef groeide dat het niet meer zou lukken om met het hele gezin deel te nemen. De kinderen hadden elk hun eigen activiteiten in de zomer. Toen dacht ik met een deel van het gezin te gaan, met Dries. Maar uiteindelijk had ook hij een zomerkamp in dezelfde periode. Dan heb ik Jan gebeld of ik ook zonder gezin meekon. Hij ging onmiddellijk akkoord:

“Ja natuurlijk, jij moet ooit in Assisi geraken!”

Enkele oud-bekenden van de vKSJ gingen ook mee, dus het voelde al wat als thuiskomen. Het was ook erg symbolisch want mijn mama was juist 25 jaar overleden. Omdat het mandaat van onze vorige decaan afliep, was ik aan het overwegen of ik het eventueel zou zien zitten de functie van decaan op te nemen. Ik besloot die vraag mee op de Staptocht te nemen.

Zo ben ik dus in de Gezinsvakantie gerold! Vanaf het begin heb ik gezegd: Ik ben een ‘extra’ mama voor iedereen want ik heb ervaring van 0 tot 25 jaar. En zo is het ook effectief gelopen. Ik ben bijgesprongen waar ik voelde dat het welkom was.

Wel bijzonder dat je eerste bezoek aan Assisi zo’n aanloop had …

In het begin vreesde ik wel dat er teveel gezinstijd in het programma zat. Hoe zou me dat bevallen als ik alleen ben? Ik was ook bezorgd of er wel genoeg gestapt zou worden, want ik stap heel graag. Maar uiteindelijk ervaarde ik het programma als erg gebalanceerd. Omdat ik voor verschillende gezinnen iets kon betekenen, in het gezelschap was van vrienden en me ook goed amuseerde met de kookploeg en de anderen van het team die ook niet als gezin mee waren, heb ik me eigenlijk niet alleen gevoeld. Ik vond mijn plek wel. Op de dag dat de kinderen een activiteit mochten kiezen, werd ik meegevraagd om met alle jonge meisjes een dag mee op stap te gaan. Ik vond dat geweldig en zo konden de ouders ook even onder elkaar zijn.

- Interview gaat verder onder de foto - 

Hoe heb je de Staptocht ervaren?

Hoewel Jan ons op dag één op het hart drukte dat de Staptocht geen all-in-vakantie is, ervaarden we het soms toch juist zo. Alles is zó goed geregeld en georganiseerd dat je niet moet nadenken maar volop de ruimte krijgt om alleen maar te stappen, buiten te leven en gewoon te zijn. Samen met de bezinningsmomenten biedt dat echt ontspanning. Je leert veel nieuwe mensen kennen op een fijne manier en komt nieuwe verhalen op het spoor. Dat geeft heel wat input voor je eigen reflectie over wie je bent, wat belangrijk is, …

Ben je zelf wat op verhaal kunnen komen?

Het vraagt een gevoelig oor om te durven doorvragen. Omdat ik lesgeef in luistervaardigheden, ben ik vaak geneigd me erg luisterend op te stellen. Maar ik heb op een andere manier gedeeld dan tijdens de Gezinsvakantie. Als iemand dan later op de dag nog even op je verhaal terugkomt, doet dat wel echt deugd.

Wat neem jij mee van de spiritualiteit die op de Gezinsvakantie en op Staptocht wordt aangereikt?

Het viel me op dat de spiritualiteit van de grote Staptocht ook tijdens de Gezinsvakantie heel goed tot uiting kwam. In die zin waren beide ervaringen erg verbonden met elkaar. Wat ik vooral meeneem is de essentie van het onderweg zijn, niet alleen letterlijk op tocht of op vakantie.

De essentie van ons mens-zijn hier op aarde is het op weg zijn met mensen. Het gaat niet om het verzamelen van bezit, om de beste te zijn, het meeste aanzien te hebben. Wie je bent voor anderen, daarin zit de rijkdom.

Dus heel concreet het hebben van grote oren en een groot hart om mensen nabij te zijn. Dat is de kern die voor mij heel tastbaar werd. Het is een levenslange opdracht, net zoals het geloof in ieder mens, het vermijden van te snelle oordelen en vanuit een positieve kracht mensen sterker te maken. Door zo’n ervaring komt die onderstroom bewuster aanwezig in het leven van elke dag.

Zou je nog eens meegaan?

Ja, zeker! Als je me vraagt waar wil je volgende zomer zijn, dan weet ik het wel. Omdat het zo natuurlijk aanvoelt om daar te zijn en op die manier samen te leven. Het voelt als thuiskomen!

• Heeft het getuigenis van Veerle je nieuwsgierigheid gewekt? Van 16 tot en met 28 juli 2023 trekt TAU opnieuw op Gezinsvakantie naar Assisi. Alle info op franciscaansleven.be
• Dit artikel verscheen eerder in Handdruk, het tijdschrift van de franciscaanse familie in Vlaanderen.