Oorlogsretoriek

De gruwelijke aanslagen in Parijs verzetten ook in ons land in snel tempo de bakens. Afgelopen donderdag kondigde premier Charles Michel in een extra zitting van de Kamer een hele batterij nieuwe maatregelen aan in de strijd tegen het internationale terrorisme. De dagenlange hoogste alarmfase voor Brussel maakt plots heel duidelijk wat voor een proporties de terreurdreiging van Islamitische Staat en consorten op ons dagelijkse leven kan aannemen.

Veiligheid is inderdaad een basisvoorwaarde zonder dewelke geen enkele maatschappij overeind blijft. Toch moet er onverminderd nauwlettend op worden toegezien dat angst en onbesuisdheid niet de bovenhand krijgen op koelbloedigheid. De fundamentele rechten en vrijheden een moderne samenleving waardig, moeten overeind blijven. Anders dreigt het afglijden naar een politiestaat. Zo wil de regering-Michel potentiële Syriëstrijders een enkelband opleggen. Maar zolang die niet aanzetten tot haat of daden in die zin stellen, wordt dat hoogst problematisch. Op de vrijheid van denken en religie, hoe radicaal of haaks op wat courant wordt gedacht ook, valt niet af te dingen. Tevens overweegt de federale overheid het begrip noodtoestand te verruimen opdat  “speciale wetten”  buiten een officiële staat van oorlog zouden kunnen gelden. Loert daar een Belgische variant om de hoek van de vermaledijde patriot act waarmee de Bush-administratie na 9/11 veel meer bevoegdheden verwierf in de strijd tegen de terreur, maar die volgens nogal wat waarnemers de burgerrechten al te zeer schaadde? En wat te denken van het voornemen om veiligheidsvolmachten te vragen om  “sneller op de bal te kunnen spelen”.

De politie- en veiligheidsdiensten die de waslijst aan nieuwe maatregelen moeten waarmaken, zijn op de koop toe danig onderbemand en soms lamentabel toegerust. Dat rechtzetten wordt een werk van eerder jaren dan maanden en zal heel wat doorzettingsvermogen vergen. Intussen wordt van velen op het terrein enkel maar nog meer verwacht. Hoelang is dat vol te houden? En helaas, daarbij worden opnieuw heilige huisjes ontzien die nochtans hoogdringend moeten worden aangepakt. Zo kampt Brussel al jaren met een hopeloos veiligheidskluwen veroorzaakt door negentien gemeentelijke baronieën, zes politiezones en tal van andere raden en beleidslagen. Met buitenlandse voorbeelden in de hand wijzen specialisten op aanzienlijke efficiëntiewinsten die daar te halen zijn. Toch gaan de hakken, vooral aan Franstalige zijde, opnieuw in het zand. En zeker: IS moet met wortel en tak worden uitgeroeid, zoals premier Michel het bij herhaling de voorbije dagen onderstreepte. Maar zonder grondtroepen, ten minste honderdduizend volgens experts, zal dat nooit lukken. Toch wil geen enkel westers land zich daaraan wagen. Enkel maar bombarderen van op veilige afstand, jaagt intussen de noodlijdende bevolking nog meer op stang tegen het gehate  Westen.

Een zo mogelijk nog groter taboe blijkt het antwoord op de vraag wie daadwerkelijk achter IS, al-Qaeda en co schuilgaan. Wie is in staat dergelijke kwaadaardige gesofisticeerde netwerken op te zetten en performant te houden? Pas wanneer dat in kaart is gebracht, kunnen de sluizen echt dicht. Wat we in ieder geval wel, al jaren, maar al te goed kennen, is hun ideologische onderbouw. Die wordt aangeleverd door het wahabisme, die uiterst reactionaire islamvariant die het regime van Saudi-Arabië wereldwijd sponsort en de eigen bevolking ongenadig oplegt. Ondanks de onophoudelijke schendingen van de rechten van de mens, decennialang, wordt de Saudische machthebbers tot op heden geen strobreed in de weg gelegd. Integendeel, continu worden ze gevleid door onze leiders en zakenlui, tuk als ze zijn op de lucratieve contracten gegenereerd door een schier eindeloze petrodollarstroom. 

Trots roffelen westerse leiders zich na vrijdag dertien november op de borst als herauten van democratische waarden en vrijheden. Pas wanneer daden de woorden kracht bijzetten, kunnen de harten en geesten worden gewonnen.

Uw reacties zijn welkom op geert.dekerpel@tertio.be