Er waren de gele hesjes met hun disruptieve sociale actie. België kende bijna 500 dagen bestuurlijk geknoei. En een verwoestende pandemie beukt meedogenloos in op onze zekerheden. De draagkracht van de verzorgingsstaat, zorgvuldig opgebouwd sinds WOII, wordt vanuit diverse hoeken getart. In Tertio nr. 1.082 van 4 november 2020 reageert Marc Leemans op dat alles. Volgens de voorzitter van de grootste Belgische vakbond ACV staan de syndicaten op scherp.
“Corona is geen oorzaak van de moeilijke situatie, maar een katalysator”, stelt ACV-voorzitter Marc Leemans. “In België werken 100.000 mensen aan een minimumloon en nog eens 100.000 genieten van een werkbonus. Nu staat ook de middenmoot onder druk en glijdt een aantal mensen richting armoede. Wij hebben een functionerend vangnet, maar er zitten mazen in waar sommigen door vallen. Ik merk wel een stijgend besef van het belang van een sterke overheid. Zij die nu het hardst roepen om overheidssteun, zijn vaak degenen die fulmineerden tegen de aanslag die de overheid pleegde op hun inkomsten. ‘Overheidsbeslag’, ‘aanslagbiljet’, ik gruw van die woorden. In Nederland spreekt men van fiscale contributie, een bijdrage aan de samenleving. Dat is een heel andere framing. Beslag zet aan tot ontwijken. Hulp vragen voor het eigen overleven, sommigen zelfs ‘omdat het nu aan hen is om te profiteren’, is een verkeerde uitgangspositie. Wij moeten de samenleving samen vormgeven. In 1944 sloten de sociale partners een sociaal pact. Ze zouden samen het land wederopbouwen door de economie te laten draaien en de mensen te laten meegenieten van die groei – meer productiviteit betekende meer loon. Maar ze koppelden daar ook sociale bescherming aan. We kwamen uit moeilijke tijden en mensen zouden ondersteund worden, ook later. Dat model – collectieve sociale bescherming – staat vandaag op losse schroeven. Misschien kan de coronacrisis, die soms wordt vergeleken met een oorlog, weer openheid voor dat model creëren. Of is dat naïef?”
Abonneer of vraag een gratis proefnummer op www.tertio.be
