Liturgie en diaconie zijn voor de kerk onlosmakelijk aan elkaar geklonken, met verkondiging als derde pijler. De eenheid van “vieren en delen” wordt duidelijk in de figuur van de diaken, al heeft hij er geen monopolie op. Vijftig jaar geleden werd het ambt van de permanent diaken in ere hersteld. Tertio gaat in het nummer van 20/11/’19 op zoek naar de band tussen de eucharistie en de dienstbaarheid.
“Het offer als liefdesdaad dienen we te herontdekken”, betoogt Samuel Goyvaerts van de Tilburg School of Catholic Theology (Tilburg University). Vieren en delen vormen – samen met verkondigen – de christelijke geloofsgemeenschap. Al heeft elke pijler zijn eigenheid, toch kunnen ze niet zonder elkaar. “De aandacht voor de kwetsbaarheid – gebroken brood en vergoten wijn – richt ons op de aandacht voor de kwetsbare mens en roept ons op diaconie werkelijk te beleven.” Omgekeerd roept de diaconie op tot een bepaalde vorm van vieren: “Niet voor niets lezen we op Witte Donderdag het evangelie van de voetwassing”, zegt Goyvaerts.
Hoewel diaconie liefst niet alleen wordt uitbesteed aan de diaken, stelt hij wel de diaconie present tijdens de liturgie op zondag. Hij is een brugfiguur tussen de priester en het volk. En op het einde van de viering zendt hij de mensen naar buiten om op weg te gaan met wat ze binnen hebben beleefd.
Hoe zijn eucharistie en diaconie verwant in het denken van paus Franciscus en in het theologische denken over het diaconaat? Tertio legt de vraag voor aan Enzo Petrolino, voorzitter van de Italiaanse diakens en auteur van “Le diaconat dans la pensée du pape François”. “Niet de diaken spreekt, maar Christus die in hem leeft. Christus heeft een schort nodig voor wat Hij doet.”
Lees het volledige dossier deze week in Tertio.
Proefnummer of abonnement? www.tertio.be
