De man van Kristin Verellen liet op 22 maart 2016 het leven in de aanslag op het metrostation Maalbeek. “Het besef van sterfelijkheid kwam door corona voor mij opnieuw heel dicht”, vertelt Kristin Verellen in Tertio nr. 1.094 van 27/1/’21. “Ik ben nu zo oud als Johan in het jaar voor zijn dood.” Die existentiële ervaring tijdens de lockdown leidde tot een dichtbundel, “Meer dan ik”.
Net geen drie jaar geleden verscheen Waar blijf ik met dat licht van mij? Daarin gaf Kristin Verellen “een ontwapenend liefdevol en creatief antwoord op de terreur in de wereld” door eigen gedichten samen te voegen met een selectie uit het werk van haar man, fotograaf Johan Van Steen. In Meer dan ik komen drie lijnen samen: poëzie, tekeningen en verzen uit de Upanishads, spirituele teksten uit de Vedische traditie. Het ontstaansproces was een organisch gebeuren, vertelt ze. “Ik moest een eindwerk maken voor de 4-jarige yogaopleiding die ik volgde. Dat gaf me het idee de gedichten te verzamelen die ik de twee voorgaande jaren had geschreven. Ik was aangenaam verrast hoezeer ze een spiegel vormen van mijn innerlijke proces in die periode. En hoewel ze niet geschreven waren om ooit gepubliceerd te worden, merkte ik wel dat het taal is die bij anderen kan aankomen. Zo is het gestart.”
“Weet je, ik ben altijd een zoeker geweest, maar sinds het overlijden van Johan voel ik me bijna een existentiële detective die dieper probeert te begrijpen wat ik voel en beleef, die zoekt naar parallellen in de wereld en ook de wereld beter probeert te begrijpen. Daarom heb ik doorgezet met het boek en de drie lagen erin. Het is niet in één hokje te plaatsen. Het is zowel artistiek als spiritueel, en voor mij ook erg actueel.”
Waarin ligt dat actuele voor u? “Dat is me duidelijk geworden bij het lezen van de Upanishads. Het onderliggende thema daarin is de diepe, onderliggende verbondenheid van alles. Die verbondenheid worden we heel sterk gewaar in deze crisistijd, zowel positief als negatief. Met de aanslagen in Zaventem en Maalbeek is hier in België een diepe barst gekomen in de illusie van veiligheid en in de illusie dat we van elkaar gescheiden zijn. We zijn allemaal wereldburgers, de terroristen wonen letterlijk onder ons, die wereld is ook hier. We zijn door die barst met z’n allen enigszins in onzekerheid terechtgekomen en die onrust kan snel omslaan in angst en in het vastgrijpen van simplistische waarheden van wij-zij-denken. Zo kom je al snel uit bij polarisering, extremisme en nieuw geweld. Gelukkig zie je daarnaast tegelijk een heleboel positieve, co-creatieve initiatieven ontvlammen, mens- en planeetvriendelijke projecten die lokaal starten en die, voor je het weet, over de hele wereld verspreid geraken en anderen inspireren.”
