“Hebben wij zoiets als verrijzenis nodig?” vraagt theoloog Johan Van der Vloet zich af. “De opvatting over de dood en vooral over wat daarna komt, is in de jongste decades dramatisch veranderd”, schrijft hij in het paasessay in Tertio van 28/3/’18. “Lijden, dood en verrijzenis van Christus en de daarmee samenhangende idee van leven na de dood vormden eeuwenlang de zingevende spil van de westerse samenleving.”
“Het woord eeuwigheid is slachtoffer geworden van die overtuiging”, stipt Van der Vloet aan. “Ze wordt binnen de tijd getrokken en vervolgens verworpen. Terwijl eeuwigheid nu net de vernietigende kracht van de ‘chronos’ bezweert door de tijd open te breken. Het is die eeuwigheid waar de Bijbel het over heeft. Een prachtig woord om de kracht van de eeuwigheid uit te drukken is de ‘kairos’: letterlijk het geschikte moment, waarin de ‘chronos’ door een subliem moment wordt doorbroken. Die ‘kairos’ tilt het leven op. De verrijzenis is zo’n ‘kairos’. Ze kleurt de dood in als een transitie en opent de weg uit de tijd middenin de tijd.”
“In de verrijzenis breekt de eeuwigheid als ‘kairos’ in in het leven zelf”, merkt Van der Vloet op. “Ze dynamiseert het leven van binnenuit door het hier en nu al te veranderen. De Waalse theoloog Adolphe Gesché (1928-2003) schrijft dat de verrijzenis geen particulier, wonderlijk gebeuren is, maar een soort antropologische basiszin: ze behoort tot de grammatica van het mens-zij. De mens is ‘capax resurrectionis’, vaardig om te verrijzen.”
Lees het volledige paasessay deze week in Tertio.
Proefnummer of abonnement: www.tertio.be
