Het is met voldoening dat Jan van Hooydonk terugkijkt op zijn carrière. “Ik behoor tot de laatsten in Nederland die een bepaald type religiejournalistiek bedreven; zoals jullie bij Tertio, namelijk deels van binnenuit.” Maar aan alles komt een eind. Na 40 jaar trouwe dienst nam Van Hooydonk afscheid van de religiejournalistiek om te kunnen genieten van zijn pensioen.
In 1981 begon Jan van Hooydonk als redacteur bij het Nederlandse tijdschrift De Bazuin. Twintig jaar later schopte hij het tot hoofdredacteur van Volzin. “Het is vrij uniek dat je werk kunt doen dat je persoonlijk interesseert en raakt”, zegt Van Hooydonk. “Als journalist moet je natuurlijk respect hebben voor de feiten en onbevooroordeeld zijn, maar als betrokken religiejournalist kijk je ook vanuit een gelovige optiek. Als ik zou schrijven over voetbal, wat me totaal niet interesseert, dan is dat anders dan wanneer een echte supporter dat zou doen. In de religiejournalistiek is dat ook zo. Dat type religiejournalistiek wordt zeldzaam. Jammer, maar misschien wel onvermijdelijk.
Gist in de samenleving
Toen ik begon bij De Bazuin was dat nog echt een katholiek opinieweekblad. De wereld die wij beschreven en waar we ook zelf deel van uitmaakten, bestaat grotendeels niet meer. De katholieke kerk is in getal erg afgenomen en de actieve leden zijn sterk vergrijsd. Het elan is er uit, vind ik. Of ik bezorgd ben? Nee, ik maak me nooit echt zorgen (lacht). Paus Johannes XXIII zei elke avond: ‘Heer, ik ga nu slapen. Het is uw kerk, ik heb er de hele dag voor gezorgd, zorgt U er nu maar voor’. Maar als je er sociologisch naar kijkt, gaan we misschien terug naar de tijd van het eerste christendom, naar kleine groepen die met regelmaat bij elkaar komen. Gelovigen waren een soort gist in de samenleving; ze deden goede dingen en steunden elkaar. Ik verwacht niet dat de kerken verdwijnen, wel dat ze minder zichtbaar worden. Bisschop De Korte van Den Bosch zei al dat veel mensen geen bewustzijn meer hebben van het christendom, want daar is een zekere hoeveelheid kennis voor nodig. Die wordt niet meer aangereikt. Daarom zal elke krant goede religiejournalistiek nodig hebben om dat fenomeen nog te duiden.”
