Anniek Gavriilakis, directeur van Bond zonder Naam, liet zich dit voorjaar een week opsluiten in de gevangenis van Hasselt om zich in te leven in de leefwereld van gedetineerden. “Ik vind het belangrijk het onbekende te leren kennen vooraleer een oordeel te vormen”, zegt ze in Tertio nr. 1.023 van 18/9/’19 over de reden waarom ze zich vrijwillig van haar vrijheid liet beroven.
“BZN neemt vijfmaal per jaar burgers van buiten mee de gevangenis in om zelf – ook al is het maar eventjes – te ervaren hoe die wereld is. Ik wou voor mezelf een meer doorgedreven ervaring omdat ik diepgaander contact wilde maken met de mensen die wonen en werken achter tralies. Voor mij is de gevangenis een heropvoedingsproject. Een kans om opnieuw te leren functioneren in de maatschappij. Maar vandaag is de gevangenis een plek waar je eigenlijk alleen maar crimineel slimmer wordt of ziek, fysiek en mentaal. Het is – ondanks de innovatieve projecten van hoop die er óók zijn - een middeleeuws concept: opsluiten en niet meer naar omkijken. Hoog tijd dat daar verandering in komt”, stelt de BZN-directeur.
“Ik pleit na mijn verblijf nog meer voor humane detentie, gericht op herstel. Evenwel zonder iets goed te praten. Mensen krijgen een time-out om een reden. Maar is de time-out in de gevangenis efficiënt? Als je kijkt naar de hallucinante recidivecijfers niet. Het systeem structureel veranderen vraagt tijd”, weet ook Gavriilakis. “Binnen de status quo kan vandaag al een verschil worden gemaakt. Een cipier die je met je voornaam aanspreekt, je in de ogen kijkt, op je cel klopt vooraleer hij binnengaat, daarmee maak je het verschil aan de celdeur. Het is balanceren op een slappe koord tussen gezag/discipline en menselijkheid.”
Lees hier het integrale artikel: http://bit.ly/32IAWCo
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be
