Huisarts Jacqueline Van De Walle neemt weldra de fakkel over van ouderenpsychiater An Haekens als columnist van dit weekblad. Voor nr. 1.093 van 20/01/’21 ging Tertio alvast op consulatie om kennis te maken. Over zichzelf zegt Van De Walle dat ze een atypische huisarts is, een idealist: “Misschien dat andere zeggen: wat is dat voor een dromer, maar ik ga ervoor. Ik wil een naaste zijn voor elk mens op mijn pad”.
U werd ook zelf ziek, maar bleef toch zorgen voor uw patiënten. Vond u dat uw plicht?
“Als huisarts heb je de plicht van permanentie en continuïteit van zorgen. Een patiënt moet terecht kunnen bij zijn huisarts, en als die niet beschikbaar is, neemt de wachtdienst of een collega over. In groepspraktijken is dat gemakkelijk te organiseren, maar als solo-arts berust je op confraters in de omstreken. Gewoonlijk is dat geen probleem, maar toen waren mijn collega’s zelf overbevraagd. Toen besefte ik pas – en vele solo-artsen met mij – hoe moordend die permanentieplicht is. Je zit te klappertanden van de koorts, je moet voor je kinderen, die mee in quarantaine moeten, zorgen en je telefoon staat niet stil want je zit in het midden van de corona-golf. De organisatie Doctors4doctors heeft dat probleem aangekaart bij de Orde der artsen. Deze gaf toe dat een arts recht heeft op zelfzorg, maar aan de permanentieplicht kan niet verzaakt worden. Als een dokter geen vervanger heeft, dan mag hij niet sluiten, en overmacht op deze regel bestaat niet, ook niet in deze uitzonderlijke Covid-pandemie. Voor mij betekende dat dus letterlijk: je mag werken, of je mag dood zijn. Het besef dat een arts zoveel plichten heeft en zo weinig rechten, heeft mij veranderd. Ik heb mij afgevraagd: ‘Wil ik dat beroep nog verder doen?’ Er wordt van ons verwacht dat we iedereen dragen, maar hoe kan dat op momenten dat je jezelf niet kunt dragen?”
Naast de lichamelijke uitdagingen die corona stelt, wordt ook onze mentale weerbaarheid op de proef gesteld. Merkt u dat in uw praktijk?
“Ja, mensen hebben het zwaar. We zien een toename van patiënten die daarvoor bij ons aankloppen – ondanks de schroom om psychische moeilijkheden die er nog altijd heerst. Maar zelfs bij patiënten die langskomen voor buikpijn, hoor je bij het doorvragen al snel dat ze het zwaar hebben. Het gaat daarbij niet alleen om de individuele persoon, maar het functioneren van het hele gezin. Ik zie veel moeders die uitgeput zijn, ze vertonen agressie naar de kinderen, of krijgen angstaanvallen over hun werksituatie, hun draagkracht is op. Ik zie een toename aan problematisch drankgebruik. Ook vragen mensen mij: ‘Dokter, zou ik mijn moeder niet in huis nemen?’ terwijl ze zelf met gezondheidsproblemen kampen, maar hun bezorgdheid en schuldgevoel over hun ouderen in het rusthuis knaagt.”
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be