Israël trok op 2 maart naar de stembus, voor de derde keer in een jaar. Wat zal de toekomst brengen? Welke belangen staan op het spel, en hoe kun je op een eerlijke manier het Israël-Palestinaconflict bespreekbaar maken? Tertio legde die vragen voor aan Marieke den Hartog (1957), predikant in Boechout en voormalig beleidsmedewerker voor de Nederlandse dienstenorganisatie Kerk en Israël.
Tijdens haar theologiestudie dacht Marieke Den Hartog: “Als ik een beetje voortmaak, ben ik met 23 jaar dominee”. Het lot besliste anders. Na de Shoah bleef Nederland achter met de vraag hoe het zo mis had kunnen gaan. Die vraag bracht een leerhuizenbeweging op gang, een proces van verbinding met de joodse traditie en onderzoek naar wat bindt en scheidt. “Ik wilde niet de kansel op, ik wilde daar onderdeel van zijn”, zegt Den Hartog. Ze specialiseerde zich in judaïca.
Nuance
De meningen over het Israël-Palestinaconflict lopen uiteen, en botsen nogal eens. Den Hartog pleit voor meer nuance: “Je wordt snel in een hoek gedrukt. Het staat voor mij buiten kijf dat een joodse staat onze steun verdient. Tegelijk mag je kritisch zijn over de politieke claims die door de joodse staat op de Palestijnse gebieden worden gelegd, en over de etnocratie die het joodse volk alle zeggenschap toekent, maar de Arabieren steeds minder een stem geeft. We kunnen het Israël-Palestinaconflict alleen begrijpen als we ons openstellen voor de pijn en de hoop van beide partijen. Als je een week in Israël en de Palestijnse gebieden bent geweest, denk je dat je er een boek over kunt schrijven. Ben je er een jaar, dan denk je: een artikel is wel genoeg. En na twee jaar schrijf je helemaal niets meer. Het ligt zo genuanceerd dat je iedere keer weer een andere kant ziet.”
Lees hier het integrale artikel: http://bit.ly/2IaF7Pj
