Witte pater Richard Kuuia Baawobr is een “coming man” voor de kerk in Afrika. Komende zaterdag wordt de 63-jarige Ghanees kardinaal gecreëerd. De creatie kwam voor Kuuia Baawobr als een verrassing. Wel herkent hij daarin de pauselijke nadruk op missionair kerkzijn. “Een missionaire kerk is een kerk waarin wij elkaar wederzijds verrijken. Ik raakte sterk onder de indruk van de levenskracht van kleine christelijke gemeenschappen in het aartsbisdom Kinshasa. Nu probeer ik die ervaring te delen in mijn bisdom.”
Kuuia Baawobr was eucharistie aan het vieren toen het grote nieuwe bekend werd gemaakt, vertelt hij aan Tertio. “Na de viering werd ik gefeliciteerd, ik wist eerst niet eens waarom. Ik dacht trouwens dat kardinalen gekozen werden uit vooraanstaande bisschoppen, en dat ben ik niet. Ik ben nog maar 6 jaar bisschop, mijn prioriteit is vooralsnog mijn bisdom Wa. Ik weet niet wat de paus precies van mij verwacht, ik verneem dat volgende week wellicht van hem zelf.”
Kunnen de witte paters het christendom in pakweg het geseculariseerde Europa nieuw leven inblazen?
“Er zijn al missionarissen van Afrika – afkomstig uit Afrika, Azië en Latijns-Amerika – actief in Europese steden om er lokale gemeenschappen te ondersteunen. En we brengen daarbij onze expertise mee. In het Franse Marseille of Toulouse bijvoorbeeld werken jonge Afrikaanse medebroeders in allerlei sociale initiatieven samen met moslims en getuigen zij zo van het evangelie.”
“Het is zeer belangrijk dat we niet alle moslims in dezelfde zak stoppen. Er zijn moslims die ‘ongelovigen’ naar het leven staan, dat zeker, maar de meeste moslims zijn Godzoekers en willen oprecht met andersgelovigen samenleven. Toen ik vorig jaar met Kerstmis naar de kerk trok, stond een groep moslims mij op te wachten met een kerstcadeau. Als christenen moeten we het narratief van deze vredelievende moslims helpen versterken.”
Intussen wordt de sociëteit van de witte paters steeds minder wit…
“Inderdaad, in Afrika en op de Filipijnen groeien we in aantal, maar in Europa en Noord-Amerika hebben we niet veel roepingen meer. Dat is trouwens niet alleen een probleem voor de missionarissen van Afrika, maar voor de hele kerk. Daar liggen twee oorzaken aan ten grondslag. De gezinnen hebben minder kinderen, is er dus minder ‘ruw materiaal’ voorhanden. Maar helaas ondersteunt een steeds materialistischere samenleving ook niet langer de mensen die hun leven aan God willen wijden.”
