De coronavermoeidheid begint op iedereen te wegen. Leerkrachten die aan het einde van hun latijn zijn, horeca-uitbaters die hun zaak op de fles zien gaan en kappers die valse hoop koesteren beheersen de krantenkoppen. Maar weinig aandacht gaat uit naar kwetsbare groepen. Tertio zoomt in op vier groepen die het extra moeilijk hebben in pandemische tijden: mensen met een beperking, vluchtelingen, gevangenen en daklozen.
Anja Kasberg heeft een visuele en motorische beperking waarvoor ze in normale tijden goede ondersteuning en begeleiding krijgt. Zonder terughoudendheid vertelt ze over de impact die corona op haar had. Vooral het wegvallen van kinesitherapie tijdens de eerste golf beïnvloedde haar fysieke en mentale welzijn. “Niemand is gemaakt om hele dagen alleen te zijn. Door mijn beperking zie ik normaal gezien erg veel mensen die me helpen, maar
nu was dat beperkt tot mijn ouders.” Ze kijkt uit naar het moment dat ze het vaccin krijgt: “Het eerste wat ik ga doen is weer mensen knuffelen, dat mis ik enorm”.
Voelbaar verdriet
Frie Van Looy is algemeen coördinator van het EVA-centrum in Ekeren. Vluchtelingen, migrantengezinnen, eenzamen en mensen in armoede kunnen er terecht voor hulp of een babbel. “Als ik klanten achter mijn plexischerm zie, valt mij op hoe zij zich schamen”, getuigt Van Looy. “Mensen glimlachen niet. De gezichten zijn triest en uitzichtloos. Je voelt het verdriet.” Het welbevinden van kwetsbare doelgroepen staat onder druk, merkt ook Jana Van Acker, coördinator Communicatie en Beweging van Vluchtelingenwerk Vlaanderen. “Een van onze grootste zorgen is dat er nog steeds geen vaccinatiestrategie is voor verzoekers tot internationale bescherming, mensen in opvangcentra, mensen zonder wettig verblijf. Ze behoren tot de meest kwetsbare groepen in de samenleving maar worden vergeten.”
Social distance in de cel
Wat brengt de coronacrisis teweeg in de gevangenis van Merksplas? Die vraag stelden we aan Serge Rooman, die na zijn studies filosofie aan de slag ging als cipier, gebiologeerd geraakte door de penitentiaire wereld en nu directeur is van de instelling. “Van de ene op de andere dag was bezoek verboden”, getuigt hij. De coronacrisis vergroot niet alleen de frustraties onder gevangenen, maar zorgt ook voor praktische problemen, want: “Hoe pas je in een cel voor meerdere personen social distance toe?”
185 procent meer daklozen
Hoezeer de coronacrisis de situatie van de allerkwetsbaarsten op scherp zet, wordt pijnlijk duidelijk op straat in Brussel. Wie tevoren op de rand bengelde, leeft nu op straat, constateert Raymond Fani. Hij is verantwoordelijke van de straatrondes bij DoucheFLUX. “Je suis en colère. De overheid onderneemt niets, hoe luid wij ook schreeuwen. Sinds de financiële crisis van 2008 is het aantal daklozen met 185 procent toegenomen. De coronacrisis doet er een serieuze schep bovenop. Maar terwijl de nood zienderogen toeneemt, daalt het aantal beschikbare opvangplaatsen.” Mike, een Letse dakloze met een hond, lacht schamper bij het horen van het woord “corona”. “I don’t care. Are you joking?” Wie op straat leeft, heeft wel andere katjes te geselen.
