“Lesgeven voelt voor mij heel weinig als werken. Het is wat ik graag doe”, schreef Eva Vromman in haar boek Passie en twijfel. Het geloof van een godsdienstleerkracht, dat net voor de coronacrisis uitkwam. Hoe het haar intussen vergaat, met het verplichte afstandsonderwijs en coronamoeë leerlingen, vertelt ze in Tertio nr. 1.095 van 3/2/2021.
“Ik merk dat de leerlingen wat moedelozer worden”, beaamt Eva Vromman de groeiende maatschappelijke bezorgdheid over het mentale welbevinden van de jeugd. “De zesdejaars zouden onlangs ‘100 dagen’ gevierd hebben, maar dat kon uiteraard niet doorgaan. Nu hopen ze na Pasen ‘50 dagen’ te kunnen vieren, maar ja… Vooral voor de huidige zesdejaars in het middelbaar en de eerstejaars in het hoger onderwijs is de impact van de pandemie niet te onderschatten, vind ik. Voor hen valt veel bijzonders weg dat nooit nog terugkomt.”
“Momenteel verloopt de les de ene week online en zien we elkaar de andere week in de klas. Online mis ik de inbreng van de leerlingen en is het moeilijk tot een gesprek te komen. Soms botsen we op technische mankementen. In mijn lessen verwerk ik vaak korte videofragmenten van reportages of filmpjes van internet en als dan het beeld vastloopt, gaat de les voor een stuk verloren.” Van de projecten die Vromman jaarlijks voor haar leerlingen uitwerkt, kan er door corona geen enkel doorgaan. “Zulke projecten zorgen ervoor dat we elkaar beter leren kennen doordat we ons er samen op voorbereiden. Die drive missen we nu. Dat is erg spijtig. En voor de leerlingen is het een definitief gemiste kans.”
Vromman blijft haar job met plezier doen, al 15 jaar. “Ja, ik ben graag met jongeren bezig. Degenen die in se niet in mijn vak geïnteresseerd zijn, kan je triggeren. Soms stap ik bij een eerste les de klas nog maar binnen en is het al van: ‘Niet teveel over God en Jezus hé’. Dan is het kwestie daarin een evenwicht te zoeken en een stuk met hen mee te gaan. Te sterk aan jezelf vasthouden is volgens mij geen optie.”
