In het pittoreske Megen, een voormalige Nederlandse vestingstad niet veel groter dan een dorp, wonen clarissen. Wie hun domein betreedt, stapt een heel stuk geschiedenis binnen: het klooster staat er sinds 1721, maar de gemeenschap gaat terug tot 1471. Abdis Angela Holleboom ervaart het als een groot geschenk dat de aanwezigheid van jonge zusters ook toekomst mogelijk maakt, vertelt ze in Tertio nr. 1.151 van 2/3/’22.
Dat de Megense clarissengemeenschap vandaag meerdere jonge religieuzen telt, valt op, beseft ook abdis Angela Holleboom. “Vorig jaar hebben we gevierd dat we als communiteit 550 jaar bestaan, waarvan 300 jaar op deze plek. Zo’n geschiedenis komt tot stand door generaties die elkaar aflossen. We zijn hier intens bezig met duurzaamheid: goed omgaan met de schepping, reduceren van energieverbruik en afval. De jongere generatie neemt de gemeenschap daarin op sleeptouw. Maar tijdens het jubileumjaar heb ik me bedacht dat de duurzaamheid in de eerste plaats zit in de opeenvolging van de generaties. Het klimaat in ons klooster is er blijkbaar een waar steeds weer nieuwe mensen thuis kunnen komen. Als je heel lang op een plek blijft, ben je gedwongen zorgvuldig met de gebouwen en de landerijen om te gaan, maar je moet er tegelijk over waken dat het milieu en de sfeer in de communiteit zo zijn dat je je levenswijze aan jongeren door kan geven. Dat vind ik een heel basale vorm van duurzaamheid. Om die reden hebben we bijvoorbeeld al een hele tijd geleden gezorgd voor internetaansluiting in het klooster.”
Jullie volgen de Leefregel van Clara. Wat is voor u de essentie daarvan?
(denkt lang na) “Een houding van grote dankbaarheid. Het valt me in de geschriften van Clara altijd op dat ze dankbaar in het leven staat. Ze weet de dingen en wat ze meemaakt te waarderen als iets wat haar geschonken wordt. Ze heeft het heel weinig over God zoeken op een hoge berg of in een diep dal. God is gewoon aanwezig. Dat vind ik mooi: God is. Aan ons de uitnodiging – zeker als je voor dit leven kiest – om ook bij Hem te zijn.”
Armoede behoort sowieso tot de kern van jullie leven. Hoe beleven jullie de veertigdagentijd die bedoeld is als een tijd van soberheid?
“Dat strookt helemaal met de soberheid die we zo al proberen te betrachten. Het gaat daarom niet over een koekje meer of minder, wel over wat Clara en Franciscus zeggen over hun leven als een leven in boetvaardigheid. Dat moet je niet verstaan als jezelf boetedoeningen opleggen. ‘Boeten’ is wat de vissers doen nadat de vangst binnengehaald is: de scheuren en gaten in de netten herstellen. Voor mij is leven in boetvaardigheid het zoeken naar de goede houding en de goede verhoudingen in het leven en in je gebedsleven – tot God, de wereld, de mensen, de schepping, en tot mezelf natuurlijk ook. Daar leent de veertigdagentijd zich heel goed voor, om daar weer helemaal op te focussen.”
Abonneer of vraag een proefexemplaar via www.tertio.be
