Adoptie gold lange tijd als een daad van liefde. Volgens Prakash Goossens, zelf op achtjarige leeftijd geadopteerd uit India, moet dat beeld worden bijgesteld. “De invulling van caritas met betrekking tot adoptie is veel te eenzijdig geweest. Het Haags Adoptieverdrag zegt heel duidelijk dat armoede geen criterium kan zijn voor adoptie.”
“Tot tien jaar geleden ging men ervan uit dat adoptie in het belang van het kind was,” aldus Goossens. “Het enige criterium was materiële vooruitgang en in ruil werd van het kind dankbaarheid verwacht. Als je geïntegreerd was tot een gewone Vlaming of Belg, dan was de zaak gesloten. Pas sinds kort groeit het besef dat adoptie soms gelinkt is aan ernstige trauma’s.” Hij was geschokt toen een adoptiekind euthanasie aanvroeg terwijl er voor de samenleving niks aan de hand leek. “Depressies, verslavingen en zelfmoordpogingen zijn indicaties dat er toch wel iets fundamentelers aan de hand is met geadopteerden.”
Oerwond
“De eerste vormen van moderne adoptie ontstonden tijdens en na de Eerste Wereldoorlog,” vervolgt Goossens. “Er waren toen veel ontheemde kinderen. Die werden geadopteerd in de VS en Canada, maar ook in België. De adoptie zoals we die nu kennen, dateert van begin 1960 en piekte tussen 1980 en 2002. Ikzelf ben in 1985 geadopteerd. De intentie voor adoptie verschoof van pure caritas naar gezinsvorming. Het was een ultimum remedium voor vruchtbaarheidsproblemen. Niemand die zich vragen stelde.”
Lees hier het integrale artikel. Abonneer of vraag een proefnummer via tertio.be.
