Migratie doet de religieuze pluraliteit in ons land toenemen. Ook binnen de christelijke familie neemt de diversiteit toe en groeit het aantal “buitenlandse” kerkgemeenschappen. Tertio nr. 1.008 van 5/6/’19 brengt drie van oorsprong Afrikaanse kerken voor het voetlicht. Hoe geven ze hun geloof in België vorm en voor welke uitdagingen staan ze?
In Ethiopië stroomt de christelijke geest door elke ader van de samenleving. “Wij behoren dan ook tot de vroegste kerk van de apostelen”, klinkt het niet zonder trots bij Aymere Assayie, diaken van de Ethiopisch-orthodoxe kerk in België. “Ethiopië is niet denkbaar zonder de orthodoxe kerk. Ze heeft alle domeinen van de samenleving vormgegeven.” Assayie is erg gehecht aan de rijke liturgie en talrijke riten die de Ethiopische en Eritrese gemeenschappen van Antwerpen en Brussel trouw in ere houden. “Onze ceremonie huldigt gebruiken uit het Oude Testament en ook de iconografie van het kruis is bij ons sterk ontwikkeld. Elke kerkganger is in het wit gehuld. Soms nemen niet-Ethiopische Belgen deel aan onze vieringen. Vanwege de energie en spirituele kracht die uitgaat van de rijke ceremonie, zeggen ze.”
Bosco Bangura is overtuigd missionaris in en van zijn pinksterkerk en brengt tegelijk als wetenschappelijk gevormd theoloog van binnenuit in kaart wat de kracht maar ook de zwaktes zijn van de Afrikaanse pinksterkerken in Vlaanderen. Eind 2013 verdedigde hij een doctoraat over de charismatische beweging in Sierra Leone in de late 20ste en vroege 21ste eeuw. “Mijn huidige onderzoek gaat over de Afrikaanse pinksterkerken in Vlaanderen”, legt hij uit. “De bestaande literatuur daarover vertrekt van een buitenperspectief en beperkt zich daardoor tot stereotypen.” Voor hem is de grootste uitdaging voor de Afrikaanse pinksterkerken hoe ze het geloof inbedden in de evoluerende culturele context waarin ze functioneren.
Uit de studentenparochie van de Gentse universiteit groeide de International Roman Catholic Community of Ghent, die in de Christus Koningkerk intussen veel meer mensen samenbrengt dan alleen studenten. Zowat 80 procent van de gemeenschap bestaat uit Afrikanen. “De studentenvieringen vonden aanvankelijk plaats in de crypte van de Sint-Pieterskerk. Vanwege het taalprobleem groeide vooral onder de Afrikaanse studenten het verlangen naar aparte vieringen met het Engels en het Frans als voertaal”, vertelt Henry Odjidja, vader van AA Gent-speler Vadis Odjidja en voorzitter van de Church Council. In het zoeken naar een geschikte kerk, heeft de gemeenschap hier en daar bij de Vlamingen enig wantrouwen moeten overwinnen: “Onder meer door regelmatig vergaderingen bij te wonen, hebben we stilaan het vertrouwen gewonnen. Als katholieken mogen we ons thuis voelen waar de katholieken zijn. Al spreken we een andere taal, we hebben dezelfde liturgie”.
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be
