Abdelkader Benali nam zijn moeder mee naar Sint-Petersburg om er samen naar een museum te gaan. “Het is een goedmakertje voor al die tijd dat ik er niet was, een manier om dichter bij elkaar te komen”, bekent hij in Moeder en zoon. Een verhaal over thuiskomen. In Tertio nr. 1.156 van 6/4/’22 lees je hoe hij in dat ontwapenende, persoonlijke relaas van hun ongewone reis tevens inhaakt op het diepste verlangen van iedere mens.
Het is een boek van Henri Nouwen dat Abdelkader Benali inspireerde om zijn moeder mee te nemen naar Sint-Petersburg en er in de Hermitage samen naar Rembrandts De terugkeer van de verloren zoon te gaan kijken. In Eindelijk thuis beschrijft Nouwen hoe hij na een wekenlange, emotioneel slopende lezingenreeks in de Verenigde Staten diep getroffen wordt door een reproductie van het centrale deel van dat laat-17de-eeuwse schilderij. Vooral de handen van de oude vader en de manier waarop die de schouders van de zoon beroeren, drukken uit waar Nouwen op dat moment hevig naar verlangt: “Ik was inderdaad de zoon, uitgeput van het lange reizen; ik wilde omhelsd worden; ik was op zoek naar een thuis waar ik mij veilig kon voelen”.
Benali laat in zijn korte essay niet zo expliciet in zijn kaarten kijken als Nouwen in zijn uitgebreide geschriften, maar het lijdt geen twijfel dat ook hij zich kan terugvinden in de drie protagonisten van de parabel. Zoals voor Nouwen blijkt ook voor hem het vaderschap cruciaal, toch minstens in de verhouding met zijn eigen vader, die volgens Benali veel liever is voor zijn kleindochters dan hij ooit voor zijn oudste zoon is geweest. Toch is het niet zijn vader die hij uitnodigt om mee te gaan naar Sint-Petersburg, wel zijn moeder.
Lees hier het volledige artikel: https://shrtm.nu/itjp
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be
