De vastentijd nodigt uit tot versobering en reflectie over de vraag waar een mens nu werkelijk van leeft. Voor wie met verslaving kampt, is die vraag des te prangender, zeker als geloof een belangrijke rol speelt in het leven van de verslaafde. Dan zijn het taboe, de schuld en de schaamte nog groter. Hoe verhouden geloof en verslaving zich tot elkaar? Tertio nr. 1.046 van 26/02/’20 belicht die vraag bij christenen en moslims.
Pastor-psychotherapeut Tine Van Belle en diaken Christiaan Plaisier maken deel uit van het Zorgteam dat in het bisdom Brugge werd opgericht in 2007, een uitloper van de Contactgroep voor priesters, diakens en religieuzen met alcoholproblemen die in 1975 begon in de Sint-Jozefskliniek in het West-Vlaamse Pittem. Van Belle: “De eerste vraag is bijna altijd: ‘Wie wordt ervan op de hoogte gebracht dat ik hier kom?’ Het antwoord is eenvoudig: niemand. Die discretie is extreem belangrijk. Afhankelijkheid doorbreken vraagt ook concrete stappen. Een zorgende, dragende parochie- of religieuze gemeenschap kan daar echt goed werk leveren.” Verslaving komt bovendien meestal niet alleen. “Mensen worstelen tegelijk ook met bijvoorbeeld onverwerkte rouw, ze zijn depressief, lijden aan een psychose, hebben moeite met hun seksualiteit, zitten met een persoonlijkheidsprobleem of er is een beetje van dat alles aan de hand”, weet Plaisier.
De Fazenda da Esperança (“Boerderij van de Hoop”) begon in 1983 in Brazilië en groeide organisch tot een wereldwijde beweging met vandaag 139 mannen- en vrouwengemeenschappen waar ex-verslaafden onder begeleiding van een religieuze of priester anderen helpen om clean te blijven en zo een nieuw begin te maken met hun leven. Jan Cosemans, verantwoordelijke van de Fazenda in de Achelse Kluis – de eerste Belgische vestiging – getuigt: “We helpen soms echt hopeloze mensen voor wie we de laatste bushalte zijn”. Ook voor hemzelf was de Fazenda zijn redding.
Mohammed Ben Haddou (Broeders van Liefde, De Sleutel) heeft 19 jaar ervaring als therapeut in verslavingszorg. Zelf een gelovige moslim voelt hij scherp aan hoe de reguliere hulpverlening nog te weinig inzet op de spirituele dimensie van cliënten. Kan je werkelijk van goede zorg spreken als in de therapie de spirituele dimensie niet ook mag dienen als voedingsstof om opnieuw houvast, ruimte, richting te krijgen en jezelf herop te bouwen?”, vraagt hij zich af.
Abonneer of vraag een proefnummer via www.tertio.be
