Buitenwereld liet monniken koud

De 19de-eeuwse beeldvorming doet ons geloven dat abdijen en kloosters in de middeleeuwen ijverden voor de kerstening van Europa, er met onderwijs cultuur brachten en instonden voor de ziekenzorg. Historicus Ludo Milis doorprikt dat imago. “Die monniken vluchtten weg uit de wereld en bekommerden zich om het eigen zielenheil, niet om dat van anderen.”

“Mensen kunnen niet tegelijk naar de hemel staren en naar de aarde kijken”, beklemtoont de emeritus van de UGent en specialist in de middeleeuwse mentaliteitsgeschiedenis. “Monniken hadden geen belangstelling voor het leven buiten hun abdijmuren. Ze kozen juist voor een wereldvlucht. Hun geloften waren een uitdrukking van hun sterven als aardse mens. Ze waren dood voor de wereld.” Ludo Milis verduidelijkt verder dat je in de annalen van kloosters nooit iets leest over gewone mensen of de zorg voor hen. Voor de middeleeuwse monniken stond de persoonlijke bekering voorop, zegt de historicus in aanloop naar een studiedag in Oudenburg op 17 oktober over de monastieke cultuur in de middeleeuwen.