Events, dear boy, events, antwoordde de gewezen Britse premier Harold Macmillan ooit, toen een journalist hem vroeg wat de regering kon bedreigen. Jean-Luc Dehaene wist dat evengoed. De Belgische premier was niet bang van dossiers waarop hij voorzien was. Maar wel van plotse gebeurtenissen, 'events', die hem bij verrassing zouden overvallen. Over zo’n crisis is hij dan ook gestruikeld, bijna 20 jaar geleden. Dioxine in levensmiddelen. Niet dat het zo erg gesteld was met de voedselveiligheid.
Maar voor de regering kon het niet erger zijn: ze had de zaak niet onder controle. Het was chaos in de winkels.
De herinnering overviel me recentelijk bij de plotse uitbraak van 'eiergate', bij ons en in Nederland. Ik kreeg een déjà vu van de dioxinecrisis, net als Kris Peeters, die me dat sms’te. 'Eiergate' leek zich geheel volgens hetzelfde stramien te ontwikkelen. Net als toen. Een klein fait-diversbericht van besmetting met een chemisch product in de kippensector, dat op dat moment de volksgezondheid niet eens echt in gevaar had gebracht, nam binnen de kortste keren internationale proporties aan, compleet met regeringen die elkaar de roetpiet toestuurden en ambtenaren die enkel maar hun amateurisme etaleerden.
Er bleek sinds 1999 niet veel veranderd: opnieuw schenen ministers de zaak niet onder controle te hebben.
Natuurlijk probeerde de oppositie er politiek gewin uit te halen, maar ze besefte blijkbaar niet dat het breed etaleren van politiek onvermogen uiteindelijk de geloofwaardigheid van de hele politiek ondermijnt.
Lees de volledige column.
Abonnement en proefnummer: www.tertio.be
