Gewezen woordvoerster Moniek Delvou verstilde dankzij de camino. Snel kruiste de essentie haar pad. Een onvergetelijke ervaring die haar inspireerde voortaan extra in te zetten op aandacht en aanwezigheid.
Met deze uitdaging streefden we drie doelen na, getuigt Delvou. Aangezien mijn man in 2015 – een jaar na ikzelf – afscheid nam van het professionele leven, scheen een cesuur aangewezen. De vijf voorafgaande jaren werkte hij in Luxemburg, waardoor wij elkaar vooral tijdens weekends zagen.
Allebei net op pensioen, wensten mijn man en ik elkaar ‘onderweg terug te vinden’ en met tweeën één richting uit te kijken voor het volgende levenshoofdstuk.
De sportieve uitdaging sprak ons evenzeer aan: van medio augustus tot half november aangewezen zijn op je voeten, in weer en wind. Tot slot stond de religieuze component van meet af aan centraal.
Vooral menselijk bleek de camino een onvergetelijke ervaring, vertelt ze. De ander leerden we zowel dragen, verdragen als verder dragen. Een sterk staaltje daarvan leverden de oudere Alphonse en zijn compagnon de route Jean-Marc. Door het leeftijdsverschil tussen beiden vermoedden we dat zij vader en zoon waren. Al gauw bleek dat het om een trieste, wat timide weduwnaar ging die in de nabijheid van zijn jongere tochtgenoot openbloeide. Het duo werd onafscheidelijk. Met hen en bij tal van medepelgrims gingen gesprekken meteen naar de diepte. Barrières vielen weg; verschillen tussen ceo’s, filosofen en werkzoekenden bleken uitgevlakt.
Het ego bleef thuis, de uitwisseling ging van hart tot hart.
Lees hier gratis het integrale artikel.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.