Het behoort tot de kern van ons bestaan dat we seksuele wezens zijn. Ieder mens staat voor de taak daar vorm aan te geven, welke ook zijn of haar levensstaat. Daar steeds meer vrijheid in vinden – geen afhankelijkheid, geen afkeer, geen obsessie, geen sleur, geen angst en geen schaamte – is een levenslange weg. Tertio nr. 970 van 12/9/’18 brengt drie auteurs die hier mede in het licht van de schandalen die de kerk blijven teisteren, vrijmoedig over spreken.
Ann Van Sevenant, filosoof en auteur van “Kleine filosofie van het vrijen”, breekt in haar visie op seksuele vrijheid een lans voor duurzame vriendschapsliefde, gebaseerd op zelfonderzoek en wederzijds respect. De seksuele revolutie die nodig is, berust volgens Van Sevenant op de erkenning van de tweeheid van man en vrouw, waarbij een “neen” met respect wordt beantwoord en niet met macht. “Ook niet met spirituele macht, die kan aansturen op een hypocriet altruïsme. Seksueel misbruik vindt een goede voedingsbodem bij mensen die een slecht zelfbeeld hebben of die hopen dat anderen plezier doen hen daarvan zal afhelpen. De misbruiker die dat herkent, heeft een gewillig slachtoffer gevonden”, legt de filosoof uit.
“Is er een nieuwe seksuele revolutie nodig?” Die uitgangsvraag kreeg Marli Huijer, hoogleraar publieksfilosofie aan de Erasmus Universiteit Rotterdam, voorgelegd om vanuit een herlezing van Michel Foucaults (1926-1984) “Geschiedenis van de seksualiteit” onze seksuele moraal onder de loep te nemen. In haar boek “Beminnen. Nieuw licht op seksuele vrijheid” toont ze hoe de vrijheid om onze seksuele identiteit te mogen uitspreken in de praktijk veeleer blijkt uit te draaien op een gareel dat net beperkend werkt: we moeten ons tot deze of gene seksuele identiteit bekennen en worden dan ook verwacht ons dienovereenkomstig te gedragen. Met andere woorden: eens uit de kast, voor altijd in een hokje.
De schandalen rond seksueel misbruik door priesters nopen de kerk tot grondige bezinning. De Italiaanse benedictijnermonnik Michaeldavide Semeraro deed zijn deel met een stoutmoedig, constructief essay. Kwestie van “ruimer te denken om een nog grotere liefde te kunnen betonen”. In “La vérité vous rendra libres” stelt hij dat er komaf gemaakt moet worden met het idee van een ideale, respectabele gemeenschap die haar zuiverheid kan bewaren door de “leprozen” in haar midden te mijden en weg te sturen. Semeraro betoogt dat zo’n aanpak het probleem niet oplost, wel integendeel. Hij ziet in zulk onrealistisch zelfbeeld van de kerk precies de oorzaak ervan. Zowel de kerk als haar priesters moeten hun menselijke kwetsbaarheid noch ontkennen, noch mystificeren, want menselijk gesproken is dat gevaarlijk en in evangelisch opzicht onaanvaardbaar.
Lees hier het integrale artikel: http://bit.ly/2ND2Yv4
Abonneer of vraag een proefexemplaar via www.tertio.be
