Dementie is dé taboeziekte van deze tijd. Ze druist regelrecht in tegen ons dominante mensbeeld van zelfbeschikking en rationaliteit. Slachtoffers trachten zo lang mogelijk ‘de schijn hoog te houden’, de omgeving rouwt om het verlies van wie de geliefde ooit was. Maar hoe verwoestend dementie ook toeslaat, toch blijft er waarde overeind. Dit betogen enkele geestelijke verzorgers en ervaringsdeskundigen in nummer van Tertio. Mensen met dementie bespelen met hun heel eigen taal – het Dementees – een snaar die ons terugvoert naar een werkelijkheid die ontdaan is van franje en tegelijk veel diepte heeft. Omdat mensen met dementie nog zoveel intrinsieke waarde in zich dragen, moeten leefgemeenschappen hen aan boord houden. Die kwetsbare mens durven ontmoeten, geeft fragiel leven weer zin. Dat geldt voor de hele samenleving, maar geloofsgemeenschappen bij uitstek bieden hiervoor een vruchtbare bodem omdat het christelijke mensbeeld het primaat van de maakbaarheid mildert wanneer het refereert aan ‘leven in de palm van Gods hand’. Geestelijk verzorger Rieke Mes vertelt: “Onlangs zat ik aan het bed van mijn dementerende moeder. Ik stelde haar voor om samen een avondgebed te bidden en koos een versje dat ik als kind vaak uitsprak. Tot mijn verrassing kende moeder het nog en ze prevelde stilletjes mee. Dit was een subliem moment van communicatie, verbinding en ontroering. Toen ik haar daarna ook een kruisje op het voorhoofd gaf ‘zoals vader steeds deed’, herhaalde ze: ‘ja, zoals vader steeds deed…’. Ik had haar een gevoel van vertrouwdheid geschonken en zelf had ik dit warme moment voor weinig willen inruilen.”
Lees het volledige dossier over dementievriendelijke geloofsgemeenschappen deze week in Tertio.