Ik ben van buitenlandse afkomst met Hongaars-Oostenrijkse roots, maar kom uit een stad in het noorden van Roemenië, waar vijf nationaliteiten en denominaties al eeuwenlang vreedzaam samenleven. Als vrouwelijke theoloog heb ik in de Kerk niet altijd oren gevonden die naar mij wilden luisteren. Daarom beschouw ik dit als een historisch moment en een gebaar van onschatbare waarde. Tellen als gesprekspartner, gehoord worden is zo'n fundamentele menselijke behoefte.
Mijn hoop is dat deze reis onze empathie zou vergroten om elkaar beter te begrijpen, om te voelen wat het zou zijn om in de schoenen van een ander te lopen. Mijn droom is dat het synodaal proces alle vormen van wij-zij splitsing (allochtonen-autochtonen, leken-clerus, vrouwen-mannen) die soms zo diep lijken, zou doen verdwijnen. Ik zou het geweldig vinden als mensen het vertrouwen en de hoop zouden terugkrijgen dat de Kerk tot verandering in staat is, als we allemaal openstaan voor het werk van de Heilige Geest. De Spaanse dichter Antonio Machado schrijft: ‘Reiziger, er zijn geen paden. Paden worden gemaakt door erop te wandelen.’ Synodaliteit is wat wij er zelf van maken! Het is aan ons allemaal om deze kans te grijpen!