Samen met de andere erkende erediensten van ons land en de Sant’Egidiogemeenschap, sloot de Bisschoppenconferentie van België in november 2017 een akkoord met de federale regering voor het opzetten van een privaat gefinancierde humanitaire corridor voor 150 Syrische kwetsbare vluchtelingen die in Turkije en Libanon verblijven.
Bij de toewijzing van de humanitaire visa gelden specifieke criteria: kwetsbaarheid (gezinnen met kinderen, personen met een handicap of een bijzondere medische problematiek en ouderen), behoren tot een bedreigde minderheid (religieus, etnisch of cultureel) en eventuele banden met België. De initiatiefnemers zorgen voor de indiening van de dossiers bij de Belgische consulaire diensten en betalen de administratieve kosten. Na screening en goedkeuring leveren de bevoegde federale diensten een humanitair visum af. De kosten voor de vlucht naar België, voor kwalitatieve opvang en begeleiding en voor de eerste integratie tot aan de toekenning van de internationale bescherming zijn eveneens voor de initiatiefnemers. Indien nodig kan ook erna tot maximum een jaar verdere steun worden verleend.
Evere
72 mensen zijn intussen aangekomen. Onder hen ook het gezin Pashayan dat sinds 26 maart in Evere onderdak vond. Het gezin wordt er ondersteund en begeleid door een groep vrijwilligers op de parochie. Die kan op zijn beurt rekenen op Caritas International België voor vormingen en antwoorden op praktische vragen. Ook het aartsbisdom helpt: met financiële steun en het mee zoeken naar gepaste huisvesting. Robin, Khloud en hun dochter Morya Pashyan wonen nu ruim vijf maanden in Evere. Met vallen en opstaan bouwen ze hun nieuwe leven in ons land op. Daarbij kunnen ze in het bijzonder rekenen op Ria, Lucienne en pastor Gino van de plaatselijke onthaalgroep. Caritas zocht de familie en de onthalers in Evere op. Nuchter en tegelijk enthousiast doen ze het verhaal van de boeiende - en soms vermoeiende - weg die ze samen reeds aflegden.
Zonder de hulp van de hele gemeenschap zou het moeilijk vol te houden zijn, maar iedereen helpt.
Etentje
Lucienne Thijs, Luce of Luc voor de vrienden, stond jarenlang voor de klas. In het eerste leerjaar nam ze haar leerlingen mee in een nieuwe wereld van letters en woorden. Nu ze op pensioen is, zet ze samen met de familie Pashayan de eerste stappen in de Nederlandse taal. En in Evere: We gaan naar de winkel of naar de markt en praten daar dan Nederlands. Eén keer per week spreken we af. Om ons te bedanken, heeft de familie ons eens uitgenodigd voor een etentje. Ze hebben daar een hele week aan voorbereid, vult Ria aan.
Hun komst is ook een verrijking voor de gemeenschap. Het brengt een andere dynamiek op gang. En wij leren bij over zaken die vroeger ver van ons bed leken.
Lees verder