Huisliturgie - Herdenking van de overledenen

Nodig:

• Grote kaars
• Laptop of tablet om een filmpje te bekijken en muziek te beluisteren
• Voldoende theelichtjes en lucifers

Om te beginnen…

Bekijk samen deze kortfilm van Michael Dudok De Wit: Vader en Dochter

We steken een kaars aan…

We steken een grote kaars aan, symbool van Gods licht in ons midden. Ook nu wil Hij bij ons zijn, nu we hen willen gedenken die ons zo dierbaar waren.

Elk om beurt mag nu een naam noemen van iemand die overleden is en die hem nog steeds dierbaar is. Je kan meerdere rondjes maken, tot ieder alle namen genoemd heeft die hij wou noemen.

Voor elke naam die genoemd wordt, steken we een theelichtje aan en zetten die rondom de grote brandende kaars.

Een gedicht bij het begin

Zovelen die mij dierbaar zijn

Stil zou ik willen zijn vandaag
en toeven en verwijlen
bij zovelen die mij dierbaar zijn,
maar die rusten in de aarde,
geborgen in de eeuwigheid van Uw liefde.

Ik draag hun namen in mijn hart,
en meer nog dan hun namen
de herinnering aan wie ze zijn geweest…
Zij hebben van mij gehouden;
ik hield van hen.
Zij hebben mij mee gemaakt
tot wie ik nu ben.
Zo talrijk zijn ze reeds God:
Familieleden, goeie vrienden, buren,…

Stil zou ik willen zijn vandaag
en in die stilte – uw stilte
dankbaar toeven en verwijlen
bij zovelen die mij dierbaar zijn
en die rusten in de aarde
mogen zij ook rusten in uw vrede. 

Muziek

Preisner, La double vie de Véronique, les marionettes.

Evangelielezing

Op een van die dagen stapte Hij in een boot, samen met zijn leerlingen, en zei tegen hen: ‘Laten we naar de overkant van het meer gaan,’ en ze voeren het meer op. Onderweg viel Hij in slaap. Er kwam een hevige storm opzetten, zodat de boot water maakte en dreigde te zinken. Ze maakten Hem wakker en riepen: ‘Meester, meester, we vergaan!’ Hij stond op en sprak de wind en de golven bestraffend toe. Daarop ging de wind liggen en kwam het water tot rust. Hij vroeg hun: ‘Waar is jullie geloof?’ De leerlingen waren geschrokken en zeiden vol verbazing tegen elkaar: ‘Wie is Hij toch, dat zelfs de wind en het water zijn bevelen gehoorzamen?’

Lc.8,22-25

Korte commentaar

Als een geliefde sterft, lijkt het wel of er een storm losbreekt. Alle zekerheden gaan aan het wankelen, we dreigen ons evenwicht te verliezen, voelen ons verloren en in de steek gelaten. Een golf van verdriet overspoelt ons, alle houvast valt weg. Overleven we dit zelf wel? En waar is God nu? Slaapt hij dan? Raakt het hem niet dat wij vergaan? In het verhaal door Lucas verteld, staat Jezus op en bedaart de wind en de golven. Hij blijft niet onverschillig tegenover dat wat ons ten diepste raakt, Hij wil er zijn voor ons en de storm om ons heen tot rust brengen. Hij wil bij ons zijn en kracht geven om verder te varen…

Muziek

Gylkison, Requiem

Voorbeden

Wij bidden voor onze overleden familieleden en vrienden die thuisgekomen zijn bij U.
Dat zij verder leven in onze herinnering en in ons hart
en dat zij verder leven bij God die eeuwig is.
 

Wij bidden voor hen die eenzaam sterven zonder aandacht en vriendschap.
Dat God zich over hen ontfermt en hen opneemt in zijn vaderhuis.
Voor hen die stierven als slachtoffer van oorlog, haat en geweld,
van hongersnood, van natuurrampen en ongelukken:
dat hun leven dat hier op aarde werd afgeknakt,
bij God zijn voltooiing mag vinden.

Wij bidden voor onszelf.
Doe ons geloven dat de dood het zal verliezen op het leven,
dat het licht het zal winnen van de duisternis,
de dag van de nacht.
Dat wij de dood niet verdringen, maar ook niet angstig leven.
Dat wij vooral mensen ontmoeten die ons daarin steunen.
Laten wij bidden.

Onze Vader

Tot slot

De dood is niets, ik ben alleen naar de andere kant.
Ik ben mezelf, jij bent jezelf.
Wat we voor elkaar waren, zijn we nog steeds.
Noem me zoals je me altijd genoemd hebt.
Praat met me zoals je dat vroeger deed: niet plechtig, niet triest..
Lach om waar we samen om moesten lachen.
Denk aan mij, bid met mij.
Spreek mijn naam uit, zoals je dat altijd hebt gedaan, zonder extra nadruk, zonder droefheid.
Het leven is wat het altijd is geweest, de draad is niet gebroken.
Waarom zou ik nu uit je gedachten zijn: omdat je me niet meer ziet?
Nee, ik ben niet ver, ik ben aan de andere kant..
Zie je, alles is goed, je zult mijn hart opnieuw ontdekken en er tederheid terugvinden.
Dus droog je tranen en glimlach.
                                                                                                         naar Sint Augustinus

Muziek

Rutter, The Lord is my shepherd.