Dekenaat Gent

Jubeljaar in het dekenaat Gent - deel 2

icon-icon-artikel

Gepubliceerd op vrijdag 16 mei 2025 - 15:20

Het Anker van de Hoop in de Oude Abdij van Drongen

In het hart van ons dekenaat pelgrimeert sinds begin dit jaar het Anker van de Hoop. Dit anker, dat van oudsher staat voor hoop, vertrouwen en de zekerheid van het geloof, heeft ook even zijn plekje gekregen in de Oude Abdij van Drongen.

De aanleiding voor de komst van het anker was het initiatief Voedsel voor onderweg, een terugkerend moment op de eerste zondag van de maand. Dit weekend in juni stond in het teken van eenheid en verbinding over geloofsgemeenschappen en tradities heen. In deze geest van verbondenheid gaf Erik Vanleeuw een lezing over het boek Boeddha leeft, Christus leeft van de Vietnamese zenmonnik Thich Nhat Hanh. Dit werk nodigt uit tot dialoog tussen boeddhistische en christelijke spiritualiteit en benadrukt wat ons als mensen ten diepste verbindt. Tijdens de eucharistieviering ging pater Toon Suffys in zijn homilie dieper in op de eenheid van de Kerk en de verbondenheid van de mens met elkaar en met God: Vader, Zoon en Heilige Geest. Hij sprak over de hoop op een betere wereld, verankerd in ons geloof — precies wat het anker symboliseert.

Het anker in de abdij herinnert ons eraan dat, ondanks onze verschillen, we samen onderweg zijn — geworteld in hoop, gedragen door geloof en verbonden in liefde.

Meer informatie over de Oude Abdij: www.oudeabdij.be

Meer informatie over Voedsel voor onderweg: www.oudeabdij.be/voedsel-voor-onderweg.html

het anker van hoop in psychiatrisch ziekenhuis Karus

Mensen zijn ‘onderweg’, letterlijk en figuurlijk. Wandelen, op stap gaan of pelgrimeren is in. Voor sommigen gaat het over de sportieve prestatie, voor anderen heeft het stappen ook een diepere betekenis. In Karus gaan zorgvragers en medewerkers ook samen op stap, vaak letterlijk, maar ook op de moeilijke weg die het leven soms is. Om stil te staan bij die ‘weg naar binnen’ koos de werkgroep zingeving en pastoraal om een boeiende spreker over dit onderwerp uit te nodigen, nl. ziekenhuispastor in het Brusselse Sint-Jansziekenhuis Sébastien de Fooz, die te voet vanuit Gent naar Compostella, naar Rome en ook naar Jeruzalem stapte.

Sébastien nam een 45tal deelnemers (zowel zorgverleners als zorgvragers) gedurende 1,5 u. op sleeptouw met een beklijvend, ontroerend en rakend verhaal rond zijn ervaringen van het pelgrimeren, zijn vele ontmoetingen onderweg, de tekenen van wanhoop in een door conflict en oorlog verscheurde wereld, maar ook de tekenen van hoop in de kleine goedheid en de overweldigend mooie natuur.

Verder vertoefde het anker ook in enkele afdelingsgebonden groepssessies zingeving en hielp het de aanwezige zorgvragers bij het reflecteren rond hun intense weg naar herstel. We luisterden tijdens deze sessies samen naar het lied "Pilgrim" van Enya en lazen samen hoopvolle citaten.

Het waren bijzonder mooie ervaringen.

Elke De Greef, dienst Zingeving en Pastoraal, Karus campus Gent

Het “Onument” in Drongen-Luchteren: een plek van herdenking en hoop.

Vijf jaar geleden zat ons land in volle corona-lockdown. Een ongeziene en surreële situatie, het land lag letterlijk lam, iedereen opgesloten in zijn huis of zijn bubbel. Allesbehalve hoopvol… Op 13 maart 2020 ging de eerste lockdown in. In België overleden sindsdien al meer dan 30.000 mensen aan de gevolgen van een coronabesmetting. Zeker ook in onze rusthuizen, al die mensen lieten een grote leegte achter.

Twee jaar na het losbarsten van de coronacrisis is er een monument ingehuldigd in Drongen- Luchteren, om de vele coronaslachtoffers te herdenken. Het "Onument" ligt in natuurgebied de Vinderhoutse Bossen en is er om te bezinnen. Het monument heeft de vorm van een onderbroken cirkel. De "O" in Onument staat voor die cirkel, maar ook voor "O"penheid om over rouw en verlies te praten.

Het Onument is een plek die uitnodigt om te zitten, te gedenken en te mijmeren... Maar het is ook een plek van hoop, van toekomst. Het anker symboliseert de hoop dat zo’n pandemie ons nooit meer zal treffen. Het stemt ons hoopvol…

Estafette van Hoop in Mariakerke centrum.

Een anker, een teken van hoop , een symbool waar je in onze kerk niet kon naast kijken , vlak voor het altaar, met handtekeningen en teksten versierd. Het heeft dan ook reeds een aantal plaatsen bezocht in ons dekenaat en mensen ertoe aangezet om hoop en vrede, toekomst en veiligheid met stift en potlood creatief op het anker aan te brengen. Het is een krachtig teken in het Jubeljaar en zal nog een paar plaatsen aandoen in Gent West en de Estafette van Hoop is te volgen in het parochieblad en op de website. Niet toevallig was dit teken van hoop in het derde weekend in onze kerk te gast. Wij herdenken dan onze parochianen die de voorbije maand overleden zijn en daarmee tonen wij onze verbondenheid, ook aan mensen die vaak of niet naar onze kerk komen. Het was een kort bezoek maar hopelijk heeft het zijn doel niet gemist en zet het mensen aan het denken om samen verder een gemeenschap te vormen , zorg te dragen voor elkaar en HOOP te hebben in de toekomst van de Kerk.

KENNISMAKING MET AMIN

Vorig jaar vroeg Amin om gedoopt te worden. Als moslim (en dus een gelovige) is dat geen evidente vraag. Na eerst heel wat verkennende gesprekken, gesteund door zijn vrouw Kiara, zette hij de stap om catechumeen te worden. Na een voorstelling in onze vierende kerkgemeenschap is hij en zijn gezin quasi wekelijks aanwezig in de viering. Er werd een traject afgesproken. Elke maand gaan Els T. en pastoor Jan bij hen thuis om telkens één aspect van ons geloof te verdiepen: geloofsbelijdenis, de Schrift, gebed (Onzevader/Weesgegroet...), sacramenten, leerhuis met een Bijbeltekst... Als christen is het voor onszelf een uitdaging te zoeken hoe je het geloof in God en Jezus Christus kan doorgeven naar een volwassen mens met een eigen cultuur/achtergrond. Heel boeiend! Normaliter wordt Amin met Pasen 2026 gedoopt. Dus nog een weg te gaan.

wzc Leiehome

Wij, mensen in Leiehome, WZC Baarle Drongen, zijn dankbaar deel te mogen nemen aan de estafette van HOOP. Dat wij even rustplaats mogen zijn op haar tocht. Onze parochie priester, Jan Coppens, vertelde in onze viering van vrijdag 16 mei over de boodschap dat het anker met zich meedraagt. Na de viering kregen alle bewoners een kaartje met 2 teksten van hoop en een foto van het anker. Wij sturen onze liefde mee op haar verdere tocht…

dat zij verder harten mag raken…

Van harte

Hilde Van Hauwaert

In naam van directie, alle collega’s, alle vrijwilligers en alle bewoners.

Vorige Volgende

Hoopvolle boodschap van de school Rozemarijn

Op zaterdag 10 mei vierden we niet alleen ons schoolfeest, maar ook de kracht van samen zijn, lachen en dromen. We hopen dat deze dag een herinnering mocht zijn dat hoop leeft in elke glimlach, in elke handdruk, en in elk kind dat durfde te stralen. Wat er ook is gebeurd, laat ons vasthouden aan dat anker van hoop – want zelfs de kleinste lichtpuntjes kunnen de donkerste nacht verlichten.

Samen sterk. Samen hoopvol. Samen vooruit.

MEI-BEDEVAART GENT-WEST

We maken een (te) droge lente mee. Het heeft toch een voordeel. De stralende zon zorgde voor een geslaagde editie van onze jaarlijkse meibedevaart in Oostakker-Lourdes.
Een zeer grote belangstelling, een verbonden sfeer, biddend en bezinnend bij Maria…
Beelden zeggen meer dan woorden. Daarom graag enkele foto’s die de sfeer weergeven.
Wie de ganse reeks wil bekijken zie onze website www.gentwest.be

Vorige Volgende

Het anker was hier!

Op Witte Donderdag vierde Samana Zwijnaarde reeds Pasen, het feest van hoop. Een vijftigtal personen waren uit de woonzorgcentra of van thuis samengekomen in de Sint-Niklaaskerk. Met feestelijk gezang van het koor en de groeten van de bisschop via pastoor Gino werd het een warme viering.

Diaken Johan verduidelijkte de betekenis van het anker van hoop aan de hand van teksten die in de loop van de estafette via kerken en plekken van hoop zijn aangebracht op het anker. Vanuit Stella Maris, het zeemanshuis, de oproep in het Engels ’hope’, vanuit de Sloep-onze thuis ‘blij da ik hier mensen kan ontmoeten en leren kennen’, Vanuit de gevangenis ‘leef je leven en hoop’, en vanwege een Samanagroep ‘hopen is zorgen voor zieke en eenzame mensen’.

Verder werd verwezen naar de bron van onze hoop: de woorden en de daden van Jezus: het brood breken en delen met elkaar … elkaars voeten wassen… De hoop schuilt in het engagement van zovele verzorgenden, mantelzorgers en vrijwilligers, maar zeker ook in het wondere gebeuren van Jezus’opstanding, het ultieme verzet tegen lijden en ellende. Daarom is Pasen het feest van hoop.

De Goede Week

Naar jaarlijkse gewoonte is de Goede Week in onze parochie HH Petrus en Paulus in Gent-Zuid een ‘liturgische estafette’ van de ene kerk naar de andere met de verzamelde gemeenschap van gelovigen. Dit jaar – het Jubeljaar- kreeg deze estafette een bijzonder accent dank zij de ‘estafette van hoop’ via de verschillende kerken.

Op Witte Donderdag stond het anker centraal in de Sint-Niklaaskerk van Zwijnaarde. Een viering van de eucharistie en de herdenking van de voetwassing.

Diaken Johan verwoordde het op deze manier:

Het is feest vandaag. Het feest van de eucharistie, het feest van de dankzegging. Maar ook de viering van dienstbaarheid, door de knieën gaan voor elkaar. Wij mogen oprecht dankbaar zijn, vandaag en alle dagen van ons leven, wat er ook komen zal.

Deze boodschap maakt ons, christenen tot pelgrims van hoop. Wij mogen en moeten hoop uitstralen over onze geteisterde wereld. Onze wereld heeft meer dan ooit behoefte aan houvast, aan ankers van hoop, aan mensen vooral die hoop uitstralen omdat ze verankerd zijn in de Blijde Boodschap, nl het bericht dat God het goede voorheeft, ondanks de miserie die mensen elkaar aandoen.

Gods zoon, Jezus die wij Christus noemen, is door het lijden gegaan. Hij heeft zijn rug geboden aan hen die Hem sloegen, maar Hij is opgestaan. Hij heeft zijn rug gerecht en is opgestaan. Dat mogen wij straks vieren met alle christenen, en de hoop koesteren dat er ooit vrede zal zijn.

Van Zwijnaarde reisde het anker naar Sint-Denijs-Westrem voor de gebedsdienst met kruisverering in de avonddienst van Goede Vrijdag. Een sobere dienst, passend voor de gelegenheid, zoals elke dienst evenwel verzorgd door de verzamelde koren van de verschillende kerkplekken. In stilte en toch begeleid door ingetogen gezang bogen de gelovigen voor het kruis.

De feestelijke paaswake in de Christus Koning mocht ook het anker ontvangen. Pastoor Gino sprak op zijn eigen begeesterende wijze over ons verrijzenisgeloof als ons anker van hoop. Vertrekkend vanuit het pakkende verhaal van Oscar en Oma Rozenrood. Ondanks pijn en aftakeling kon het kleine kind hoop geven. Het leven – hoe pril ook – is niet voor niets geweest. Het optreden van Jezus – hoe kort ook – is niet voor niets geweest!

En verder … ons eucharistievieren moet intens, liefdevol ons geloof uitdrukkenin een Jezus die zich eten laat en om in zijn Naam gebroken brood, gedeelde wijn voor onze medemensen te zijn.

Verzoeningsviering in de Clemenspoort

Bijbels thema: de zaaier

Zo’n veertig personen verzamelden in de mooie kapel van de Clemenspoort ‘ De Parel’ , om samen te reflecteren en te bidden om vergeving.

Pastoor Gino liet ons kijken naar het schilderij van Vincent Van Gogh, de zaaier. Van Gogh, de piekeraar in zijn kleine kamer, die vaak de toekomst niet zag, liet zich toch inspireren door de parabel van de zaaier. Het zaad dat op goede grond wordt gezaaid brengt veel vruchten voort. De zaaier weet aanvankelijk niet dat het zaad zal kiemen, aar hij leeft van de hoop op een goede oogst. Wij worden uitgenodigd om zaaiers van hoop te zijn.

Anker van hoop

Het anker van hoop staat hier in ons midden. Het is teken en oproep. Welke zijn onze ankers?

Het geloof is ons anker, ongetwijfeld. Het geloof in God die liefde is, die onze naam heeft geschreven in de palm van zijn hand. Hij is onze behoeder en leidsman.

De kracht van de vergeving is ons anker. Wat een genade is het te weten dat God ons niet vastpint op onze fouten, integendeel, ons steeds weer toekomst aanzegt. Daarom worden wij opgeroepen om elkaar vergiffenis te schenken.

Het anker in de gevangenis

Als er één kernspreuk uit de Bijbel op het hart van een gevangenisaalmoezenier staat gegrift is het wel deze: "ik was in de gevangenis en jij hebt mij bezocht" (Mt 25, 35). Dat is het fundamentele uitgangspunt, de aalmoezenier wil aanwezig zijn, wil de persoon in de gevangenis als de ultieme marge van de samenleving bezoeken. Tegelijk mag het Bijbelvers ook niet naïef maken en leiden tot een soort van romantische 'vrijheid blijheid' theologie. Want het moet gezegd worden zoals het is: het Belgisch gevangeniswezen situeert zich in een diepe crisis en de plaats van de aalmoezenier in de gevangenis is precair. Dat is zowel voor de aalmoezenier als de gevangene een dagelijkse realiteit. Daarom nemen we als aalmoezeniers een uiterst nederige houding aan: onze aanwezigheid is een bonus, een gunst, elke klein goeds dat we doen is een bouwsteensteen verder in het grote project van het rijk Gods.

In deze situatie waarin we ons als Gentse aalmoezeniers bevinden is het begrijpelijk dat wij die mensen in de gevangenis steun geven, ook zelf steun nodig hebben. En omdat we als aalmoezenier steun geven aan gevangenen in de kleine bescheiden gebaren, kan steun aan ons in de kleine en bescheiden gebaren van harte een betekenis hebben. Dergelijk gebaar van steun was het bezoek van de bisschop aan de gevangenis op 12 april. Dergelijk gebaar van steun was het anker van de hoop in onze kapel op 12 april. Het was niet enkel een steun naar ons als aalmoezeniers, maar het was vooral ook een steun naar de gedetineerden. Het bezoek van de bisschop is daarom van grote symbolische waarde geweest zowel voor de aalmoezeniers als de gedetineerden. Daarom bedankt bisschop Lode voor uw bezoek en verder bedankt aan alle mensen die op een af andere manier bijdragen aan de werking van de aalmoezeniers in de gevangenis!

In gebed verbonden,

Aalmoezeniers Gent.

‘Cross that bridge’ in Christus Koning

Via een hedendaagse vertelling van het paasverhaal, eigentijdse liederen en evocatieve elementen in de vorm van geanimeerde tekeningen, filmfragmenten, passende attributen en sfeervolle belichting namen de bandleden van Cross That Bridge je gedurende anderhalf uur mee naar het Jeruzalem van 2000 jaar geleden.

Zij zoomden in op alle hoogte- en dieptepunten tijdens de laatste dagen van Jezus’ aardse leven en nodigen ons uit om te lachen van vreugde, te juichen en hosanna te roepen, te bibberen van angst, te huilen van verdriet, je lijden met Zijn lijden te versmelten en nadien terug hoop te vinden.

Wie naar deze voorstelling geweest is spreekt met lof over deze voorstelling.

We wensen Cross That Bridge een mooie toekomst. Moge heel veel mensen op deze manier de Heilige Geest ontdekken.

Vorige Volgende

Rouwzorg

Op woensdag 26 maart vond een inspirerende voordracht plaats over rouwzorg, verzorgd door Eline Van Steenkiste van YOT Brugge. Eline bracht een boeiend en hoopgevend verhaal over nieuwe rouwrituelen. Ze belichtte hoe rouw evolueert en hoe traditionele gebruiken steeds vaker aangevuld of vervangen worden door persoonlijke en eigentijdse rituelen. Deze nieuwe vormen van herdenken en afscheid nemen helpen mensen om op een betekenisvolle manier om te gaan met verlies en verdriet. Tijdens haar voordracht gaf Eline concrete voorbeelden van hoe rouwrituelen kunnen bijdragen aan het rouwproces. Ze sprak over symbolische handelingen zoals het aansteken van kaarsen, het kiezen van een lied dat boosheid weerspiegelt of juist rust brengt, het omvormen van bloemen tot een boeket tijdens de dienst en het creëren van een herinneringsplek. Daarnaast benadrukte ze het belang van de veelheid aan gevoelens die een rol spelen bij afscheid nemen: onmacht, boosheid, leegte, maar ook dankbaarheid, mooie herinneringen en warme stilte. Ze onderstreepte bovendien hoe essentieel het is om samen te komen en verhalen te delen, zodat rouw geen eenzaam proces hoeft te zijn, maar gedragen wordt door een gemeenschap. De avond bood niet alleen inzichten maar ook ruimte voor gesprek en reflectie. De aanwezigen kregen de kans om ervaringen uit te wisselen en na te denken over hoe zij zelf troost en betekenis kunnen vinden in tijden van verlies. Met het anker van hoop als centraal symbool bleef de kernboodschap overeind: in rouw kan er, ondanks het gemis, ook ruimte zijn voor verbondenheid, troost en nieuwe vormen van herinneren.

Het kruisje is een teken van houvast, een teken van hoop.

Een beetje licht, een beetje warmte, een beetje liefde in deze wereld – dat hopen we, dat brengt toekomst. In de viering vandaag nam Jezus ons mee om te leren hoe we onze hoop en dromen waar kunnen maken. Hij bracht ons naar de berg, een tocht vol inspanning en hindernissen. Maar eenmaal boven, omhuld door stilte, hoorden we Gods stem. Onze ogen zagen het stralende licht rondom Jezus, Mozes en Elia. Misschien houden we wel onze adem in, maar ons hart staat open om te luisteren naar Gods stem. Vandaag straalde ook in onze kerk de hoop. Samen met hun ouders waren alle vormelingen aanwezig om een bijzondere stap in hun geloofsweg te zetten. Zij ontvingen een kruisje, een teken dat ze bij Jezus willen horen en bereid Zijn weg te volgen. Het kruisje is een teken van houvast, een teken van hoop. Het grote anker van het dekenaat was ook aanwezig in de viering, een krachtig symbool: de kruisjes werden eraan opgehangen. In dit kruisje ligt de hoop voor de toekomst, de hoop dat onze vormelingen Gods liefde mogen voelen en deze omzetten in goede daden.

Het anker verwelkomde de culinaire fans van Broederlijk Delen.

We vertelden hoe het anker van de parochie plaatsen van hoop in de buurt bezocht.

De avond van de werkgroep Delen 9040-9050 was een van die plaatsen, want met z’n allen hoopten we dat het leven van iedereen beter zou worden, dat de wereld erop vooruit zou gaan.

We voelden ook die hoop, simpelweg door samen te zijn en ons steentje bij te dragen – we beleefden de kracht, de moed, de verbinding en de solidariteit die uit deze hoop voortvloeiden.

We luisterden naar de getuigenis van iemand uit Burkina Faso en van een bio-boer uit Gentbrugge. Daarna kon het koken beginnen – 5 recepten met eerlijke en lokale producten.

We delen graag het recept van de overheerlijke West-Afrikaanse stoofpot:

Nodig:

6 uien, 12 zoete aardappelen, 6 kippenfilets, 12 koffielepels ras el hanout, 3 kippenbouillonblokjes, 3 blikjes tomatenpuree, 6 tomaten, 12 eetlepels pindakaas, 12 eetlepels plantaardige olie, peper en zout

Bereiding:

1. Snij de ui in ringen. Schil de zoete aardappelen en snij in blokjes van 1,5 cm. Dep de kipfilet droog met keukenpapier en snij in blokjes. Meng de zoete aardappel, kip en ui in een mengkom. Voeg de ras el hanout toe en de helft van de plantaardige olie, meng goed door elkaar.

2. Verhit de rest van de olie in de grote pan en voeg het kippenmengsel toe, schep goed om en zet een deksel op de pan. Zet het vuur laag en laat 6 minuten stoven. Roer af en toe om.

3. Doe 900 milliliter water in een kookpotje en warm op. Meng er de aangegeven hoeveelheid kippenbouillon en tomatenpuree door. Meng goed. Voeg toe aan de pan met kip en laat nog 9 minuten verder sudderen, roer af en toe om.

4. Snij ondertussen de tomaat in blokjes. Voeg de pindakaas toe aan het stoofpotje, meng goed en laat nog 3 minuten meekoken. Kruid met peper en zout. Schep het stoofpotje in kommetjes en strooi er blokjes tomaat over.

Smakelijk!

woonzorgcentrum Heiveld

Het anker was op bezoek in het woonzorgcentrum Heiveld en maakte er de eucharistie mee. Vol vuur sprak priester Renaat over geloof, hoop en liefde. Na de viering kregen de bewoners een kaart van hoop mee naar hun kamer.

Na de viering nam pastoraal werker Tom Steyaert, die actief is in drie woonzorgcentra – Heiveld, De Vijvers en Weverbos – me mee naar de zitruimte van het pastoraal team en vertelde hij me hoe hoop deel uitmaakt van zijn dagelijks leven. Hij schreef er een mooi verhaal over:

‘De voorbereiding van een viering diende te gebeuren in het WZC Weverbos. Een telefoontje hier, een afspraak daar, de bejaarden ‘warm maken’….. En hoe kijken ze er naar uit! Samen die gekende teksten beluisteren en meebidden. Velen genieten ervan. En dan het ‘meisje’ met haar gitaar. Een liederlijke noot die leven geeft. En toch, oei. Vergeten. ‘Het meisje’ met de gitaar kan niet spelen. Wat nu. Een cd. Dat is altijd wat kunstmatig.

Maar wacht: Er is een bejaarde die vioolles volgt. Bij haar eens proberen. Hopen maar. Zou ze het zien zitten? Zou zij de viering willen opluisteren? Neen, toch niet of ja toch wel! Het is al zolang geleden dat ze voor publiek had gespeeld. Ik zag de grote twijfel in haar ogen. Een bejaarde, schuifelende vrouw die de hoop op spelen voor publiek al lang was verleerd. Wat nu. Het zal dan toch wel met cd’tjes moeten gebeuren: En dan. Een woord van bevestiging. Een geruststellend contact….. En zie, haar kracht lichtte op. “Ik ga toch proberen. Laat me oefenen. Dan moet het lukken, toch.”

Ze raapte haar moed samen. Voor publiek spelen. Het moet nog eens kunnen. En ja hoor. De viering was muzikaal gered. En hoe ontroerend was het om haar te zien. Alles te geven. Hoe fijn was het om de medebejaarden te zien genieten. Het was een viering uit de duizend. Hoopvolle missie volbracht.’