Zaterdag 26 januari 2019 bracht de nieuwe parochieploegen (Laarne-Wetteren, Lede-Wichelen,
Merelbeke-Oosterzele, Destelbergen-Melle) van dekenaat Wetteren samen in Mariagaard voor een
vormingsdag met als thema: Hoe kunnen we groeien naar een nieuwe parochie?
Uw Woord is een lamp voor mijn voet en een licht op mijn pad.
Een christen vertrouwt erop dat de weg verschijnt een keer hij met Christus op weg gaat. Zo is het
ook met het nieuwe dekenaat en met de nieuwe parochies. Het is niet zo dat er een rechte weg is die
naar de nieuwe parochie leidt en dat je als taakgroep die weg zomaar te gaan hebt. Eerder is het zo
dat je op weg gaat en samen ontdekt dat de weg zich aftekent terwijl je stapt.
Met de keuze van een nieuwe naam voor onze respectieve parochies zijn we nog maar aan het begin
van de weg. Belangrijker dan deze naam is het be-leven dat Christus ons verbindt en dat we vanuit
deze vreugde samen verder kunnen Kerk zijn. De encycliek Evangelii Gaudium of ‘De vreugde van het
Evangelie’ (2013) van de hand van onze paus Franciscus begint dan ook met deze gevleugelde zin:
‘De vreugde vervult het hart en het hele leven van hen die Jezus ontmoeten. Zij die zich laten redden
door Hem, worden bevrijd van zonde, verdriet, innerlijke leegte en isolement.’ Met andere woorden:
ons geloof is een zaak van vreugde! Misschien draait ons christen zijn vandaag wel te veel om inzet,
verplichtingen, verantwoordelijkheden, vergaderingen en werkgroepen, en zien we niet goed meer
dat het Evangelie niet zozeer gaat om iets dat van ons gevraagd wordt, maar om iets dat ons gegeven
is. Daarom gaat paus Franciscus in Evangelii Gaudium verder door op deze gedachte: ‘Ik nodig iedere
christen uit, waar hij ook is en in welke situatie hij zich ook bevindt, om vandaag nog zijn persoonlijke
ontmoeting met Jezus Christus te hernieuwen …’
De nieuwe parochie heeft als grootste uitdaging om als christenen te leven en niet gewoon te
overleven. De vreugde mag de motor zijn van wat paus Franciscus een ‘missionaire omvorming’
noemt. Nee, er moeten geen ‘nieuwe’ dingen gedaan worden, maar het gaat eerder om de manier
waarop we de gewone dingen doen: liturgie vieren, catechese inrichten, zieken bezoeken,
gemeenschap beleven, …
Parochie als ‘badplaats van geloof.
Om haar zending in een niet christelijke cultuur te volbrengen hoeft de nieuwe parochie geen
religieuze bodembedekker te zijn die elke vierkante meter bezet, maar wel een oase. In een nieuwe
parochie is alles te vinden wat er nodig is om te leven als christen. Deze zending gaat veel verder dan
zorgen dat er een eucharistie is. In zo een badplaats moet je Jezus kunnen leren kennen, de
sacramenten vieren, samen bidden, een nieuwe stijl van leven ontdekken, het geloof verdiepen,
samen iets kunnen doen voor wie het minder goed heeft. In deze context kunnen we een
onderscheid maken tussen licht-plekken énerzijds en zout- plekken anderzijds. Lichtplekken zijn de
kerkplekken waar eucharistie gevierd wordt terwijl zout-plekken verwijzen naar waar gelovigen in de
ruimere omgeving samenkomen én in beweging komen vanuit het Evangelie. De licht-plekken stralen
naar buiten, terwijl de zout-plekken van binnenuit smaak geven aan het geheel. Beide zijn nodig voor
een bloeiende geloofsgemeenschap.
De Kerk groeit niet door te proberen bekeren, maar ‘door aantrekking’ (EG 14)
In dergelijke licht- en zout-plekken krijgen mensen de tijd en de ruimte om in een gemeenschap in te
groeien bijvoorbeeld n.a.v. het doopsel, eerste communie, vormsel, huwelijk … Het zijn precies
geïnteresseerde nieuwkomers die ons kunnen helpen om onze eigen schatten te herontdekken.
Zo worden we uitgedaagd om met andere ogen te kijken naar iets dat ons vertrouwd is. Zo kan de groei
naar een vernieuwde parochie een kans zijn tot geloofshernieuwing, precies door deze missionaire
inslag. Wat maakt het geloof in de levende Heer voor mij zo belangrijk dat ik van hieruit wil leven?
Wat maakt dit geloof zo aanstekelijk dat ik het graag wil delen met anderen, nieuwkomers,
geïnteresseerden? Deze bekering van denken en geloven is alvast een must voor al wie anno 2019
verder aan de weg van de parochie wil timmeren. Of om met de woorden van een 17- jarige
deelnemer aan de wereldjongerendagen 2019 in Panama te eindigen:
‘Laten we vooruitkijken. Ik ben17, Jezus is liefde en hoop.’
(Mieke Morlion namens de parochieploeg).