De zorgeloze vakantietijd zit er weer op. We hebben weer genoten van ons verblijf aan het een of het ander strand in binnen- of buitenland, of misschien trokken we wel de bergen in voor verre tochten. Maar het zit erop.
Ook voor het gezin Vanbergen-Panis uit Bilzen. Zij trokken in juli met het gezin naar… Oeganda. Hier wilden wij toch wat meer over te weten komen. Dus trokken wij onze stoute schoenen aan en belden wij aan ten huize Vanbergen.
Marie-Louise, hoe kom je erbij om met je gezin naar Oeganda te trekken?
Oeganda is een arm land op de evenaar in Oost-Afrika dat grenst aan Zuid-Soedan, Kenia, Tanzania, Rwanda en Congo. Niet direct een vakantiebestemming.
We wilden er niet naartoe om te ontspannen, maar om te zien hoe de mensen daar leven en werken. Via een collega, die ginds al jarenlang een schooltje steunt, kwamen we terecht in Villa Maria, een dorpje in de buurt van Masaka, in het zuiden van Oeganda.
Wat was dan het doel van jullie Afrikareis?We bezochten er eerst de Saint Cecilia Primary School (meer informatie over deze school is te vinden op de website
www.kiwanuka.nl), een lagere school met acht klassen voor ongeveer 630 leerlingen, voornamelijk meisjes.
Onze aankomst daar was onvergetelijk, we werden als koningen onthaald. De hele school stond ons op te wachten met zang en dans. Een privé-schoolfeest, enkel voor ons! Ontroerend mooi! Dit zal ons altijd bijblijven.
We hebben in dit schooltje vrijwilligerswerk gedaan: les gegeven (in het Engels), geknutseld, voorgelezen, gespeeld, de borden van de klassen geverfd… Wij hebben de kinderen zelfs een liedje aangeleerd dat we hier in Bilzen ook altijd met de vormelingen zingen: “Jesus Christ, you are my life”! Ook dat alles was een onvergetelijke ervaring. Wat ons alle vijf vooral is bijgebleven is de dankbaarheid van de kinderen en de leerkrachten. Ze vonden het geweldig dat er mensen van het verre België speciaal naar hun schooltje kwamen om tijd met hen door te brengen. De leerkrachten waren heel open en vertelden ons over hun leven. En de kinderen, ach, ze waren zo lief en aanhankelijk! Het was niet moeilijk om hen onmiddellijk in ons hart te sluiten.
Jullie zijn ook nog in een andere school op bezoek geweest
Het tweede schooltje dat we bezochten was de Saint Kizito Namagoma Primary School, genoemd naar een jonge Oegandese heilige die in 1886 levend verbrand werd omdat hij zich bekeerd had tot het katholieke geloof.
Ook in die school, gelegen in een wondermooie omgeving, viel ons een koninklijk onthaal te beurt, wederom met zang en dans. En we werden er zelfs overladen met geschenken: fruit, knutselwerkjes van bananenbladeren en zelfgemaakte hoeden.
We waren erg aangedaan door de slechte staat waarin de Saint Kizito School verkeert. De Oegandese overheid betaalt enkel het schamele loon van de leerkrachten, maar draagt nauwelijks bij aan lesmaterialen en onderhoud van de schoolgebouwen.
Met het geld dat we voor ons vertrek ingezameld hadden, hebben we ter plaatse een schommel en een draaimolentje gekocht voor deze school en ook een ‘solar system’: verlichting op zonne-energie voor de slaapzaaltjes. Voorheen was daar geen verlichting, terwijl het er al om 19 uur donker is. We hebben dus letterlijk licht in het donker kunnen brengen.
Verder hebben we het ingezameld geld besteed aan pennen, potloden en schriftjes voor de ongeveer 1000 leerlingen van beide schooltjes. Het is slechts een druppel op een hete plaat, want de noden zijn er enorm.
