Lieve God
(een gebed geschreven door Machteld Vanbergen)
Vandaag zit op onze praatstoel geen persoon met een lange staat van dienst, die volop kan putten uit een rijk, bewogen leven. Neen, ik val binnen bij een studente, die dagelijks enkele uren op de schoolbanken vertoeft en vele inspanningen doet om de voorgeschotelde studiestof te verwerken. Maar, behalve deze dagelijkse bezigheid, toch interessant genoeg blijkt om even mee aan de tafel zitten.
Zoals gewoonlijk laat ik mijn jonge gastvrouw aan het woord. Ze vertelt over haar kijk op het leven. Ze heeft de aanhef tot het gesprek.
Machteld Vanbergen: 16 jaar, gelovig, studente aan het H.Graf
Ik ben Machteld Vanbergen, 16 jaar, studente aan het H. Graf. Dagelijks ben ik vele uren met de studie bezig. Ik durf me zelf een plichtsgetrouwe studente noemen. Ik streef misschien teveel naar de perfectie.
Je bent niet alleen een oplettende studente, maar je noemt jezelf ‘gelovig’. Een niet verwachte uitspraak in deze tijd door zo een jong meisje. Hoe reageren je schoolgenoten op deze keuze? Of beleef je jouw geloof in de stilte van je hart en geef je er geen ruchtbaarheid aan?
Ik ben helemaal niet beschaamd om voor mijn geloof uit te komen. Ik heb het al vroeg meegekregen van thuis. Ik kom uit een warm en gelovig nest. Mijn ouders namen me al vroeg mee naar de kerk en van kindsbeen af wilde ik misdienaar worden. Ik ben het geworden na mijn eerste communie en ben tot op heden nog altijd actief als misdienaar met enkele vriendinnen (Anouk, Myrthe en haar zusje en nog vele anderen). We vormen een hechte ploeg. Verder ben ik sinds kort ook lector in de kerk, want ik lees graag. Mijn moeder heeft tot nu de vormsel-catechese mee helpen verzorgen. Mijn twee oudere broers hebben zich ook altijd kerkelijk en sociaal geëngageerd.
Op school deelt niet iedereen mijn mening over gelovig zijn, maar dat moet ook niet. Sommigen zijn verwonderd, anderen begrijpen dit niet goed. Maar tweemaal, éénmaal in de lagere school en later in de middelbare, heb ik tijdens een spreekbeurt over mijn taak en beleving als misdienaar gesproken. Ik had de indruk dat mijn medeleerlingen mij met veel belangstelling hebben beluisterd. Ik moet toegeven dat gaf me toch enige voldoening.
Verder was ik lid van het kinder- en jongerenkoor “de Nachtegaaltjes”, begeleid door zuster Monique en Daniëlle. Dat koor luisterde o.a. de gezinsvieringen op. Nu ben ik er uitgestapt, niet omdat het me niet meer interesseerde, maar opdat ik en mijn moeder aangesloten zijn bij het kathedraalkoor van Hasselt. Dit koor zingt, op alle kerkelijke feestdagen en bij plechtigheden in de kathedraal, maar het verzorgt ook andere optredens. Ik moet toegeven dat ik één van de jongste koorleden ben. Alle overigen zijn veel ouder, maar dat stoort me niet echt. Elke vrijdagavond gaan we samen naar de repetitie.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.