Volgende zondag is het de tweede paaszondag. Dan eindigt de week na de hoogdag van Pasen. Maar van wat een feestweek had moeten worden was er dit jaar, door al die coronacrisis, niet veel te merken. Op de achtste dag wordt het feest ‘gesloten’ en gaan ‘de luiken’ dicht rond het paasfeest. Deze dag wordt daarom Beloken Pasen genoemd. (KERK&leven ed.3072 - #16)
Jezus komt op bezoek bij zijn leerlingen Op Beloken Pasen krijgen we een prachtig stukje evangelie te horen. Jezus komt zijn leerlingen een hart onder de riem steken. Zijn eerste woord is ‘Vrede zij u’. De leerlingen hadden zich uit vrees opgesloten en zaten daar bang en onzeker achter gesloten deuren. Daar komt Jezus plots met zijn vredeswens. Lijkt dit niet op de situatie waarin wij nu zitten: thuis in quarantaine, in angst en onzekerheid. Ook aan ons geeft Jezus die vrede die alle angst die bij ons zit mag overwinnen, een vrede die ons in elke eucharistie weer wordt toegezegd, maar die we nu ook weer moeten missen. En, hoeveel nood hebben we niet aan die vrede, nu die vrede bedreigd wordt door dat lelijke virus dat op ons afkomt.
Ja, Ik ben het Jezus toont zijn handen en zijn zijde met de wonden van zijn kruisiging om te bewijzen ‘Ik heb dit overwonnen’. Jezus wil tonen dat de Lijdende Dienaar en de Verrezen Heer niet van mekaar los te maken zijn. Zijn wonden laten zien welke pijn en ellende Hij heeft moeten doorstaan. In onze angst en onzekerheid mogen wij nu ook vertrouwen op Jezus dat dit niet de bovenhand zal halen.
Wij moeten vredestichters zijn ‘Zoals de Vader mij zond, zo zend Ik jullie’ en ‘Als gij iemands zonden vergeeft zijn ze vergeven en als gij ze niet vergeeft zijn ze niet vergeven’ voegt Jezus er nog aan toe. De leerlingen krijgen een opdracht: zonden vergeven en verzoenen. Dat is ook een opdracht voor ons vandaag: wij moeten mensen van verzoening zijn, vredestichters. Vrede stichten verwacht dat we actief zijn: kansen geven, beminnen, dankbaar zijn. Verzoenen is een van de mooiste dingen in ons geloof. Vergeven en vergeven worden behoort tot de kern van ons samenleven: binnen een relatie, een gezin, een parochie, een samenleving.
We staan er niet alleen voor De Heer laat ons niet alleen, maar Hij belooft een helper, de heilige Geest. Je ziet Hem niet maar je ziet wel wat Hij met mensen doet. Ik probeer aandacht te hebben voor de positieve berichten. Ik ben blij verrast om de vele creatieve initiatieven te zien die in de samenleving spontaan het licht zien. Op allerlei manieren wordt gezocht om onze helden-hulpverleners, om kwetsbare mensen met woord en daad bij te staan. Ook in onze Kerk zie ik tal van creatieve manieren om tegemoet te komen aan het probleem dat we voorlopig niet kunnen samenkomen: eucharistievieringen worden gestreamd en uitzonden via tv en internet.
Eerst zien … Toch durven we ook wel eens twijfelen zoals Thomas. We willen liever eerst zien en dan pas geloven. Thomas staat zo wat als beeld van ons allen als christen: het ene moment zijn we bereid om Jezus tot in de dood te volgen en op andere momenten twijfelen we sterk. Thomas raakt er niet uit op eigen krachten, zoals niemand van ons. Als we als mensen gekwetst worden geraken we er niet alleen uit. Maar Jezus is en blijft altijd de initiatiefnemer. Hij komt naar de leerlingen en wenst hen zijn vrede toe. Thomas verandert en gaat geloven als hij Jezus mag aanraken. Daarom zegt Jezus ons: leg uw handen maar op de gevoelige, zere plekken van de samenleving van vandaag. Dan worden deze plaatsen, net als Jezus’ handen, geen zwakke plaatsen maar de sterke tekenen van de kracht van de liefde.
Een kans om te groeien in vertrouwen op God Wij mensen werden onlangs geconfronteerd met onze kwetsbaarheid, maar is dat nu net geen kans om te groeien in Gods' vertrouwen. Dit vertrouwen werd onlangs nog duidelijker in de woorden van paus Franciscus: “Want dit is Gods kracht: alles wat ons overkomt, zelfs slechte dingen, ten goede keren. Hij brengt gemoedsrust in onze stormen, want bij God sterft het leven nooit.”
Lezingen van Beloken Pasen (klik om naar de nieuwe bijbelvertaling te gaan)
