Het nieuwe jaar is gestart. De vele wensen zijn uitgebracht. Iedereen is met een min of meer fris hoofd weer aan het werk gegaan, hopend dat de vele wensen in de loop van het jaar zullen uitkomen. Ook voor ons is het weer werktijd: wij trekken op pad. We zoeken een jong ouderkoppel op, dat vorig jaar hun kindje liet dopen. We willen nagaan wat dit voor hen betekende en wat ze het voorbije jaar daarmee deden. Want een kindje dopen doe je niet zomaar. Bij de gelegenheid van de jaarlijkse bijeenkomst van alle dopelingen van het voorbije jaar met hun ouders, grootouders, peters, meters en broers en zussen rond het feest van Lichtmis, waarin alle kinderen worden opgedragen aan Maria vonden we het gepast daarbij even stil te staan.
Ik trek naar Rijkhoven en bel aan bij het jonge koppel. De moeder Elsie samen met haar dochter Louise, geboren op 3 april 2016 en gedoopt op 29 mei 2016, opent de deur. Vader Pieter is nog afwezig. Enkele ogenblikken later komt hij binnen tot groot jolijt van de dochter.
Ik val met de deur in huis. Ruim een jaar geleden lieten jullie de kleine Louise ongeveer een maand na de geboorte dopen. Wat herinneren jullie zich daarvan? Van de voorbereiding, van de doopviering? Waarom zo vlug?
Pieter: Vooraleer Louise gedoopt werd, waren we aanwezig op de doopviering van mijn petekind; als peter was ik dicht bij het gebeuren betrokken. Het deed me iets, maar de doopviering van onze dochter was nog een veel intenser beleving. Het raakte me veel dieper.
Elsie: We hebben ze zo vlug laten dopen omdat we overtuigd waren dat het zo hoort. Als je gelooft dan wil je dat zo vlug mogelijk in orde brengen. Hebben we ons daar op voorbereid? Ja, enerzijds via het gemeenschappelijk voorbereidingsmoment.
Pieter: Het geeft een goed gevoel als je al die handelingen nog eens geduid weet. Je denkt dat je dat allemaal kent en inderdaad je weet er iets over maar het nog eens benoemen geeft je de mogelijkheid dit mee te dragen. Onze persoonlijke voorbereiding bestond erin een meter en een peter te zoeken die, indien nodig, Louise dezelfde waarden en normen zouden bijbrengen als de onze.
Wat doen jullie nu? Worden jullie na de doopviering losgelaten? Hoe verloopt de geloofsopvoeding?
Pieter: Wat doe je? Een vreemde vraag! Als je Louise bekijkt dan is ze nu pas in een stadium dat ze dingen herkent en ook op haar niveau probeert te begrijpen. We gaan soms met haar naar de eucharistieviering en we merken dat ze met haar vinger begint te wijzen. Blijkbaar naar dingen ze die herkent.
Elsie: Ze gaat met haar moeke regelmatig naar een kapelletje in hun buurt. Als je dit veel doet, onthoudt ze die beelden. Mijn ouders gaan elke week naar de eucharistieviering. Het is bewonderenswaardig, maar ons lukt dat niet.
Pieter: Je geloof kun je niet meten aan het aantal keren naar de mis gaan. Ik denk dat je, wat je hebt ontvangen, normaal behoudt. We proberen als ouders ons best te doen. We gaan bij gelegenheid naar de eucharistieviering. Louise blijft voorlopig rustig, al was het de laatste keer in Scherpenheuvel toch tijd dat de voorganger de zegen gaf.
Zou je extra hulp in jullie zoektocht goed zijn?
Elsie: Hulp is altijd welkom. Handvatjes kunnen zeker helpen; dat gebruik je ook in het gewone leven. Maar wat dit moet zijn, komt niet onmiddellijk in mij op. Misschien geregeld de aandacht op iets richten om even over na te denken en als het past te gebruiken. Maar via welke weg is me niet duidelijk. Wanneer ze naar school gaat zullen we kapstokjes aangeboden krijgen, dat hopen we toch!
Het gesprek krijgt plots een onverwachte wending!
Pieter en Elsie kijken elkaar aan en zeggen eerst niets. Is er een geheim? Plots zegt Elsie “Ik ben opnieuw zwanger, en niet van één baby, maar van twee. Normaal wordt het gezinnetje in mei serieus versterkt”.
Op het einde van mijn bezoek had ik me daar niet aan verwacht. Ik wens hen proficiat.
Pieter voegt eraan toe dat ze al uitkijken naar de geschikte peters en meters. We hebben nog wel tijd om ons als klein gezinnetje te ontplooien en zo een warm nestje te vormen, gebaseerd op fijne menselijke waarden. Als we daarin slagen hebben we al iets bereikt.
Ik wens het jonge koppel en Louise een heel mooie tijd van wachten en verwachten en hoop dat ze gezellig en knusjes met elkaar verder samenleven met de waarden die ze koesteren.
Jef vanhaelemeesch