Zuster Ann Domen wil mensen thuisbrengen in Gods liefde
Zondag 4 september een heuglijke dag voor mijn volgende gastspreekster. Met haar familie, klooster- en parochiegemeenschap vierde ze feest naar aanleiding van de vijftigste verjaardag van haar eerste geloften in het klooster. Neen, mijn fiets rijdt niet richting het klooster, maar naar het centrum van Beverst waar zuster Ann Domen - al meer dan twintig jaar - woont met twee medezusters. Ik stel me de vraag wat dit “kloosterleven” dan is, zo midden het dorp. Misschien krijg ik daar straks een antwoord op.
Eén druk op de bel en zuster Ann opent de deur van de oude pastorie en stelt me voor aan de kleine gemeenschap. Na een korte ontmoeting trekken we ons terug in haar bureau en daar begint haar verhaal.
Zuster Ann: leerkracht, directrice lagere school, overste klooster, pastorale zorg, …
Ze is geboren in Opitter – een Kempisch dorpje met de gekende brouwerij- in het jaar 1938. Ze kende er een zeer gelukkige jeugd, was leidster van de toenmalige BJB en was een jonge leerkracht.
In 1964, op zesentwintig jarige leeftijd (niet meer piepjong) trad ze in het klooster te Munsterbilzen. Haar tweejarig noviciaat bracht ze door in Clermont-Ferrand in Frankrijk, waar ze haar eerste kloostergelofte aflegde in 1966. Daarin beloofde ze trouw aan de gemeenschap en te leven in armoede, gehoorzaamheid en maagdelijkheid. Daarna volgde ze nog een jaar theologie in Toulouse bij de paters Dominicanen.
In 1967 keert ze terug naar haar vaderland en krijgt een opdracht van het Bestuur in het onderwijs. Ze wordt directrice van de lagere school van As. Geen gemakkelijke opdracht, omdat het onderwijs fel was geëvolueerd. Een nieuwe onderwijsopdracht volgde in het jaar 1971. Ze werd directrice van de lagere school in Munsterbilzen. In 1977 fusioneerde de school van Munsterbilzen met deze van de parochie Sint-Jozef.
In maart van 1986 werd ze gekozen tot overste van het nieuwe klooster. “Een mooi nieuw klooster waar we als zusters een onderkomen hadden. We waren altijd verspreid geweest over de afdelingen en boven de administratie van het ziekenhuis en plots hadden we al enkele jaren de luxe van te wonen onder een zelfde dak in een eigen gemeenschap. Maar ik heb toen ervaren hoe moeilijk het is om in gemeenschap te leven, hoe als groep samen te leven. We hadden toen een gemeenschap van vijftig medezusters. Niet gemakkelijk om die generaties te sturen die een eigen manier van leven zochten, te beluisteren, om leiding te geven. Van de andere kant liet ik de school niet graag los. Ik nam vrij als directrice en wilde deeltijds taakleraar worden. Dit heb ik maar een maand volgehouden. Voor de rest van dat schooljaar ben ik betrokken geweest met de schoolcatechese van het bisdom. Nadien ben ik niet meer teruggekeerd naar de school.
Reacties
Om reacties te zien en te reageren op dit artikel moet je je eerst even aanmelden via het menu bovenaan. Tot gauw.